Δεν θα αναλωθούμε στην εξέταση του πνεύματος του αθλητισμού στην αρχαία εποχή, ούτε στην ευγενή άμιλλα. Η άμιλλα είναι η ευγενής προσπάθεια για υπεροχή, ο ανταγωνισμός για τα πρωτεία. Ο επιθετικός προσδιορισμός 'ευγενής' προσδιορίζει τον άδολο, ανυστερόβουλο χαρακτήρα αυτής της προσπάθειας. Εξ ορισμού, η άμιλλα προϋποθέτει τη συλλογική δραστηριότητα μέσα στην οποία μπορεί να υπάρξει ο ανταγωνισμός. 'Όπου άμιλλα ενταύθα και νίκη εστίν', απεφάνθη ο δικός μας Αριστοτέλης. 'Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων-μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν' διδασκόμαστε απ' τον Όμηρο. Ενστερνιζόμαστε το αρχαίο πνεύμα που ευνοούσε τον συναγωνισμό, δηλαδή τον υγιή ανταγωνισμό. Όλο αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο, αν μπορούμε το ορίσουμε κατ' αυτόν τον τρόπο, απέχει έτη φωτός απ' τον μοντέρνο εμπορευματικό αθλητισμό που αποτελεί μία νησίδα καπιταλιστικών σχέσεων που επεκτείνεται στις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Στην καπιταλιστική σφαίρα, κυριαρχεί η λογική της αγοράς, δη της ελεύθερης αγοράς.
Ο αθέμιτος ανταγωνισμός με αποκλειστικό γνώμονα το κέρδος. Το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, αποκτώμενο με οποιοδήποτε μέσο. Το εμπόρευμα, η επιρροή του, η υπεραξία του σε σχέση με τις προαναφερθείσες σχέσεις. Τα αθλητικά σωματεία είναι ενώσεις επαγγελματιών που λειτουργούν με τις ευλογίες της εκάστοτε εξουσίας, ώστε αυτή να διεξάγει την προπαγάνδα της μέσω αυτών. Οιοσδήποτε φρονεί πως μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητο σωματείο-ανεξάρτητη διοίκηση αυτού, όχι μόνον αυταπατάται, τουναντίον κινείται εκ του πονηρού ώστε να επικαρπωθεί οφέλη απ' αυτόν τον μύθο και τίποτα άλλο. Τα επαγγελματικά σωματεία είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Ο σκοπός τους είναι το κέρδος. Δεν υπάρχει καμία 'δόξα' της φανέλας, δεν υπάρχει κανένα 'μεγαλείο' της ομάδας. Υπάρχουν μονάχα οι καταμετρήσεις κερδών και η αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Οι μύθοι αυτοί στοχεύουν στα υποκείμενα της καταχρηστικής λειτουργίας του εμπορεύματος. Τα αθλητικά σωματεία πωλούν τις αθλητικές εκτελέσεις σαν εμπόρευμα στο καταναλωτικό κοινό, κατά τον ίδιο τρόπο που πωλούνται τα προϊόντα στα ράφια των super market. Οργανώνονται σαν ανώνυμες εταιρείες, όπου οι μετοχές τους βρίσκονται στα χέρια κάποιων βιομηχάνων ή εφοπλιστών. Η πώληση των αθλητικών εκτελέσεων απαιτεί επένδυση κεφαλαίου, έναν χώρο όπου μπορεί να συντελεστεί επικερδώς. Το εκάστοτε αθλητικό σωματείο βασίζεται ως επί τω πλείστον στην επιτυχία των ομάδων του. Κατά δεύτερον στην επιτυχία που έχουν σε σχέση με την προσέλκυση του καταναλωτικού-φιλαθλητικού κοινού. Στις μέρες μας το εμπόρευμα δεν στοχεύει τόσο στους φιλάθλους, όσο στους οργανωμένους οπαδούς. Οι οπαδοί είναι αυτοί που ενισχύουν παντοιοτρόπως τα ταμεία των σωματείων. Η εξουσία έχει όφελος απ' το να αποκοιμίζει τον λαό μέσω των αθλητικών θεαμάτων. Οι διοικήσεις των ομάδων διαιρούν κατά το δοκούν τους οπαδούς σε συνδεσμιακά μαντριά, ώστε να τους εκμεταλλεύονται καθολικά. Κάποτε έλεγαν 'όποιον κι αν ψηφίσεις, η κυβέρνηση νικάει'. Έτσι και τώρα 'όποια ομάδα κι αν υποστηρίξεις, το θέαμα νικάει'.
Πολιτικός αγώνας δεν νοείται μέσα στον χώρο του θεάματος, δη του αθλητικού. Το γήπεδο ως άλλος οργανωμένος χώρος φαινομενικής εκτόνωσης της εξουσιαστικής καταπίεσης που ασκείται από πάνω προς τα κάτω είναι ένας απ' αυτούς. Οι λεγόμενες κερκίδες συνείδησης ισοδυναμούν με καταμερισμό σε πολύχρωμα μαντριά. Οι ελεύθεροι άνθρωποι, τα πολιτικά όντα του Αριστοτέλους, δεν χωρούν στις σικέ περιχαρακώσεις της εξουσίας. Αρνούμενοι ριζικά τις καπιταλιστικές σχέσεις, οφείλουμε πρίν απ' όλα να αρνηθούμε να γίνουμε πρόβατα επί σφαγή στον 'αθλητικό' βωμό που στήνει το ίδιο το σύστημα. Η πολιτική δεν χωράει στα κλουβιά των σταδίων. Η πολιτική είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα και αντίστροφα ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Τίποτα απ' τα δύο δεν συμβαίνουν στους χώρους των γηπέδων που προσελκύουν ναρκωμένους και εξουθενωμένους μικροαστούς που παίρνουν το βάπτισμα του hooligan. Σε τίποτα, μα τίποτα, δεν διαφέρει το 'Ποτέ την Κυριακή' όσον αφορά τους χώρους του σύγχρονου εξαπανδραποδισμού απ' το 'Ζούμε για την Κυριακή'. Η μικροαστική μαστούρα παραμένει ίδια κι η εξουσία αλώβητη. Καμία εξουσιαστική διαίρεση του χωροχρόνου των ανθρώπων δεν είναι ανεκτή απ' τους ελεύθερους τω πνεύματι πολίτες. Ούτε μέλη συνδεσμιακών αγελών, ούτε οπαδοί καμίας θεαματικής κουλτούρας Ελεύθεροι πολίτες-οπλίτες. Αυτό είναι το καθήκον των πολιτικών όντων. Κανένα χώρο και έλεος στους κοινούς εμπόρους πλαστών οραμάτων μέσω των πολύχρωμων οπαδικών ανθοστολισμών που καταστέλλουν την πολιτική συνείδηση. Το γήπεδο είναι απολίτικος τρόπος έκφρασης και προσήκει σε αγελαία όντα. Εμείς είμαστε ελεύθεροι και τέτοιοι θα παραμείνουμε!
Όπως είπε ο Φ. Νίτσε στο 'Λυκόφως των Ειδώλων': 'Τι; Ψάχνεις; Θα ήθελες να δεκαπλασιαστείς, να εκατονταπλασιαστείς; Ψάχνεις οπαδούς; - Ψάξε για μηδενικά'!
