ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ



Απο την αξιόλογη δράση του συναγωνιστή μας στην Ρόδο ''Νέρωνα'' στο ''μνημείο'' των Εβραίων δείχνει καθαρά που βάζουμε την κουλτούρα τους και την δήθεν πολιτισμική κληρονομιά τους....

ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΝΕΡΩΝΑ - ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΣ



Ο λόγος περί του αντισημιτισμού είναι βαθύτατα πολιτικός και ιστορικός. Παρά ταύτα ο λόγος αυτός πρέπει να ιδωθεί από τον καθένα σας συναρτήσει των ρευστών από κάθε άποψη κοινωνικών συνθηκών επί των οποίων εκφράζεται και πολύ περισσότερο με τον τρόπο που αυτός εκφράζεται σε μια πολιτισμένη κοινωνική πραγματικότητα. Πρέπει να ιδωθεί σε πλήρη αντίθεση με την αχαρακτήριστη ανιστορική ερμηνεία του σε συνδυασμό με το ανεπίκαιρο του χαρακτήρα του, τα οποία στοιχεία εσφαλμένα τον χαρακτηρίζουν, όπως εκείνος παρουσιάζεται μέσα από την δημόσια αρθρογραφία των ενεργών πολιτικών υποκειμένων, την θεματική διάφορων πολιτικών κύκλων, μέσα από τις στήλες των πολιτικών εφημερίδων και των άλλων έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων και πρωτίστως μέσα από την ευρύτερη εκδοτική και πνευματική κίνηση των ιδεών.

Είναι προφανές πως ο λόγος περί αντισημιτισμού κατέχει κεντρική θέση στην πολιτική ατζέντα της εποχής μας και άλλοτε εξυπηρετεί ή ζημιώνει αφενός μέσω της τεκμηρίωσης των αντιλήψεων που εκφράζονται πάνω στο ζήτημα αυτό τους δημόσιους εκφραστές αυτών, αφετέρου δε τα επηρεάζει καταλυτικά τα ιδεολογικά, φιλοσοφικά και πολιτικά ρεύματα όπως αυτά διαμορφώνονται παγκοσμίως και ιδιαίτερα στην πατρίδα μας.

Η συγκαιρινή εξωτερική πολιτική εκάστου κράτους χαρακτηρίζεται από τον βαθμό προσέγγισής των ιδιαίτερων γεωπολιτικών συμφερόντων του με τα αντίστοιχα της ισραηλινής πολιτικής. Καταπώς αποκλίνουσες αυτές οι πολιτικές βρίσκονται μεταξύ τους, αναλόγως διαμορφώνονται και οι ευρύτερες γεωπολιτικές συνεργασίες ή διαμάχες. Ας μην γελιόμαστε. Ο αντισημιτισμός καθόρισε καταλυτικά την τύχη όλου του σύγχρονου κόσμου κατά τον δεύτερο μεγάλο αδελφοκτόνο πόλεμο των λευκών εθνών. Επομένως, ο αντισημιτισμός αποτελεί ένα μεγάλο κεφάλαιο της ιστορικής έρευνας, το οποίο χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης και προσεκτικής διαλεκτικής.

Όσον αφορά την Ελλάδα, έκδηλο είναι το ενδιαφέρον όσον αφορά τον αντισημιτικό λόγο και πως αυτός εκφράζεται στην ελληνική κοινωνία, όπως επίσης και η αναζήτηση μιας στέρεας πολιτικής ταυτότητας στο γενικότερο χάος που μας περιβάλλει από τις διάφορες αντιφασιστικές λέσχες. Πολλές εξ αυτών αναλύουν το φαινόμενο του φασισμού από μια δική τους κοινωνικά αποκομμένη σκοπιά. Αποτέλεσμα αυτού είναι να εξάγουν ιστορικώς αβάσιμα συμπεράσματα και να εκτίθενται πολιτικώς εξαιτίας τους. Οι συμμετέχοντες σ’ αυτές απομονώνουν την ματιά τους στην περίοδο της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και στην αντισημιτική ρητορική της περιόδου εκείνης, δίχως πρωτύτερα να έχουν αναλύσει τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν πριν ο εθνικοσοσιαλισμός αναδυθεί στην πολιτική πρωτοκαθεδρία. Γι’ αυτούς ο κόσμος όλος συμπυκνώνεται στην περίοδο του μεσοπολέμου και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Διαπράττουν το ίδιο ακριβώς ιστορικό ατόπημα που διαπράττουν και οι φετιχιστές του εθνικοσοσιαλισμού, οι οποίοι περιορίζουν την οπτική τους αποκλειστικά στην περίοδο εκείνη.

Είμαστε συνειδητοί γκρεμιστές και χτίστες Πολιτισμού, ψυχικώς Φυλετιστές, πολιτικώς Εθνικιστές-Εθνικοσοσιαλιστές σε κάθε εποχή και όχι στείροι λάτρεις μιας ολωσδιόλου εξιδανικευμένης εποχής. Είμαστε Ελεύθεροι Έλληνες κι όχι ζηλωτές πολιτικών θρησκειών. Απορρίπτουμε την θεοποίηση των πολιτικών ιδεολογιών καθώς ο βαθμός της αφοσίωσης σ’ αυτές καταλήγει ν’ ανάγεται σε μια λειψή πνευματικά θρησκευτική προσήλωση, απέχουσα από κάθε υγιή πίστη.

Στις μέρες μας, πολύ δύσκολα θα βρείτε μια ακέραια πολιτική μελέτη η οποία να υπερβαίνει τα τυφλά πολιτικά στεγανά της στράτευσης στην τάδε ή δείνα ιδεολογική καθαρότητα. Αμφότεροι οι υπέρμαχοί τους υπερασπίζονται μια ιδεολογική καθαρότητα, η οποία κατά βάθος είναι λειψή ιστορικής αντικειμενικότητας και συμπεριλαμβάνουσα τις ιστορικές συνθήκες υπό τις οποίες διαμορφώθηκε.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην κατανόηση αυτού του φαινομένου έχει η περίπτωση του μεγάλου φιλοσόφου Φρειδερίκου Νίτσε. Ο εν λόγω κατηγορήθηκε απ’ όλες τις πλευρές είτε ότι ήταν στρατευμένος στην έκφραση των μεγάλων πολιτισμικών του θέσεων, είτε ότι οι θέσεις του απηχούσαν το αντισημιτικό πνεύμα των ημερών του και έτυχαν εκμετάλλευσης από τους Γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές για την δικαιολόγηση των πεπραγμένων τους, είτε ότι ο ίδιος ήταν φίλα προσκείμενος στην εβραϊκή αντίληψη. Όλες αυτές οι απόψεις χάνουν σε εγκυρότητα για τον απλό λόγο ότι στερούνται κριτικής ματιάς στο γενικότερο πνεύμα της τότε εποχής, είτε παραγνωρίζουν είτε αγνοούν τα διάφορα πρόσωπα με τα οποία κατά καιρούς συναναστράφηκε ο μεγάλος φιλόσοφος.

Κατά την αντίληψη του “ανεπίκαιρου” Φρειδερίκου Νίτσε, ο νεωτερικός δυτικός κόσμος διατηρώντας ευλαβικά τα χαρακτηριστικά του όπως τον γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, είναι δημιούργημα του εβραϊσμού. Αυτά όμως δεν είναι άλλα από τον καπιταλισμό, το προτεσταντικό πνεύμα του οποίου ανέλυσε ο μεγάλος Max Weber, τον ουμανισμό ως την ηθική προμετωπίδα του καπιταλισμού, τον ορθολογισμό του υποκειμένου, την εξατομίκευση, τον πλήρη εξορθολογισμό των κοινωνικών σχέσεων και των ψυχολογικών κινήτρων αυτών. Όλα τα ως άνω ο Νίτσε επιχείρησε να εξηγήσει ως συνέπεια της διείσδυσης του εβραϊκού πνεύματος και πεπρωμένου μέσα στον νεωτερικό δυτικό κόσμο. Το γεγονός αυτό έτυχε σκόπιμης παρερμηνείας. Όλα τους ήσαν μια “διανοητική πνευματική” επανάσταση κατά του Διαφωτισμού και τίποτα διαφορετικό. Έκτοτε, κατ’ αυτόν τον τρόπο, οποιαδήποτε υπεράσπιση του πνεύματος του Διαφωτισμού συνιστούσε αντισημιτικό λόγο που στρεφόταν κατά της ανθρωπότητας.

Η εβραϊκή αντίληψη χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά, σε ανώτερα και κατώτερα, σε ηθικά και ανθρώπινα. Ο Νίτσε είχε την μεγαλοσύνη να αντιληφθεί πρωτοπόρα για την εποχή του ότι όλα αυτά ήσαν δίπολα που παρεμβλήθηκαν μέσω της παρέμβασης του ιουδαϊσμού και του υιικού μορφώματος του, του χριστιανισμού. Η στάση αυτή του Νίτσε, δεδομένου ότι κατά τον 19ο αιώνα επικρατούσε μια σχεδόν ασφυκτική πίεση και καταδίκη του εβραϊκού στοιχείου στην Ευρώπη ιδιαίτερα, ερμηνεύτηκε εσφαλμένα αμφίσημα. Ο Νίτσε υπερέβη τα δίπολα και προχώρησε στο “πέραν του καλού και του κακού”.

Στην προσπάθεια οικειοποίησης των θέσεων του ή κατάταξης του μεγάλου φιλοσόφου σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό ρεύμα, έχουν διατυπωθεί χοντροκομμένες θέσεις που κλείνουν τα μάτια μπροστά στην μια και ακλόνητη ιστορική αλήθεια. Αυτή δεν είναι άλλη από το ότι ο Νίτσε έζησε σε μια εποχή και σε μια ευρωπαϊκή πατρίδα στο εσωτερικό της οποίας γίνονταν αλλεπάλληλες ζυμώσεις που εκφράστηκαν μετέπειτα στην άνοδο των εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία. Στα νεανικά χρόνια του Νίτσε, οι Εβραίοι κατείχαν μια συνειρμική θέση στην αντίληψή του, βάσει της οποίας ταυτίζονταν με τους εμπόρους και τα χρήματα, με την κακή τροφή, την ασχήμια και την κουτοπονηριά και την αδυναμία. Διόλου τυχαίοι συνειρμοί, αν κανείς λάβει υπ’ όψιν του τι συνθήκες επικρατούσαν την περίοδο εκείνη στην Γερμανία που είχε λαβωθεί εθνικά κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αναζητούσε μανιωδώς μια θέση κάτω απ’ τον ήλιο της Ευρώπης. Το αντισημιτικό περιβάλλον της εποχής συνετέλεσε καταλυτικά στην διαμόρφωση των νιτσεϊκών θέσεων. Η παροιμιώδης διάσταση του Φρειδερίκου Νίτσε με τον συγγραφέα του μνημειώδους έργου “Η εβραϊκότητα στη μουσική” (στα ελληνική γλώσσα έχει κυκλοφορήσει υπό τον τίτλο “Ο ιουδαϊσμός στη μουσική, εκδ. Ελεύθερη Σκέψη) Ριχάρδο Βάγκνερ έγκειται στο ξεπέρασμα του στείρου αντισημιτισμού, καθότι για τον Νίτσε το μείζον είναι η πολιτισμική σύγκρουση. Σ’ αυτήν πρέπει να σταθείτε κι εσείς.

Ο Νίτσε θαύμαζε τον ιουδαϊσμό μονάχα ως πνεύμα θέλησης για δύναμη (θέση την οποία ανέπτυξε διεξοδικά και στο έργο του “ Η θέληση της δυνάμεως”) για τον απλούστατο λόγο ότι έδινε τροφή στον αντισημιτισμό της εποχής, αναπτύσσοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα πολιτικό κίνημα το οποίο υπολειπόταν μιας βαθύτερης κριτικής όσον αφορά αυτό που ονόμαζε κι ο ίδιος “εβραϊκό πρόβλημα”. Μάλιστα, ο Νίτσε επαίνεσε σε κάποια σημεία του έργου του κατά τρόπον τέτοιον και σε βαθμό τέτοιον τους Εβραίους για τη θέληση για δύναμη που επεδείκνυαν, ώστε δίχως περιτροπή και πέραν πάσης παρερμηνείας μπορεί να λεχθεί ότι δικαιώθηκαν πλήρως οι φόβοι των αντισημιτών ότι υπήρχε μια αέναη παγκόσμια συνωμοσία κατάληψης της διακυβέρνησης των εθνών από τους Εβραίους.

Ο στείρος αντισημιτισμός είναι το φθοροποιό εκείνο αντιδραστικό πνεύμα το οποίο όταν εκφράζεται με χυδαίο τρόπο σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο μπορεί να οδηγήσει τελικώς στην ενδυνάμωση του εβραϊκού παράγοντα και την απόκτηση πραγματικής ισχύος πάνω στην Ευρώπη και τον κόσμο όλο. Ο στείρος αντισημιτισμός καταλήγει σε έναν πολιτικό φορμαλισμό που εκχυδαΐζει τον ριζοσπαστικό εθνικισμό σε ακροδεξιά αντίδραση.

Ο αντιεβραϊσμός και ο αντισημιτικός λόγος είχαν και έχουν πολιτισμική καταγωγή μιας και η εναντίωση στον εβραϊσμό έχει προαιώνια καταγωγή. Ο φυλετικός παράγων είναι δευτερεύων σ’ αυτή την περίπτωση, όπως και η πολιτική καταγωγή της στείρας εναντίωσης είναι επίκτητη. Πρέπει να μελετηθούν ενδελεχώς και συστηματικώς πλείστα στοιχεία που αφορούν την ιστορία των εθνών, προκειμένου να εξαχθούν ώριμα συμπεράσματα.

Απομονώνοντας το πεδίο της ιστορικής σας έρευνας στο επίπεδο κατά πόσο έφταιξαν οι Εβραίοι στην ιστορία και κατά πόσο έφταιξαν ή όχι οι Γερμανοί για την συντριβή της Ευρώπης και την πολιτισμική κατηφόρα και επικυριαρχία των ίδιων σ’ αυτήν, όπως συμβαίνει ως σήμερα, διαμορφώνουμε μια κοντόφθαλμη αντίληψη για τα πράγματα.

Ο πόλεμος κατά των Εβραίων ήταν και θα παραμείνει πολιτισμικός. Όπως όλοι οι μεγάλοι αγώνες ξεκινούν εκ των έσω, τοιουτοτρόπως και η πολιτική εναντίωσή μας πρέπει να έχει πολιτισμική καταγωγή. Να ορθώσετε ένα ηχηρό Όχι λοιπόν στον στείρο αντισημιτισμό και τον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής, αλλά συγχρόνως ένα χαρούμενο Ναι στην πολιτισμική αλήθεια! Κι η πολιτισμική αλήθεια είναι μια και ολοκληρωτική. Ως Έλληνες υπερέχουμε προαιώνια έναντι όλων των άλλων πολιτισμών, πολύ δε μάλλον των Εβραίων τρωκτικών του…

Ήλθε η ώρα να φέρουμε ένα νέος ανώτερο ήθος στην κοσμοθέασή μας. Ήλθε η ώρα να προτάξουμε το φως το αληθινό στον κορμό της πολιτικής μας αντίληψης και να διαλύσουμε το εβραϊκό σκότος που εμφανίζεται ως “φως” για την οικουμένη.

Η απελευθέρωση για ολάκερη την ανθρωπότητα προϋποθέτει την οριστική επικράτηση του Ελληνισμού. Η Νέα Τάξη θα ανατείλει μονάχα ως Ελληνική Τάξη εκφρασμένη ως επικράτηση του Ελληνισμού και του πνεύματός του επί της Οικουμένης. Χαράζουμε μια νέα αντίληψη πάνω στο φέρετρο του γραφικού πατριδοκάπηλου εθνικισμού-κρατισμού της ελληνικής ακροδεξιάς της μασονικής καλτσοδέτας και του φετιχιστικού μιμητισμού του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού του ιστορικού παρελθόντος.

Δεν απέχει πολύ η στιγμή εκείνη όπου θα πολεμάμε σε παράταξη και το έδαφος θα τρέμει κάτω από τα πόδια μας. Πίστη, θάρρος, αποφασιστικότητα, αμείλικτος αγώνας και τελική νίκη εναντίον όλων των εχθρών του αθάνατου Γένους μας!



                                                             ΤΟΜΕΑΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ