Σκοπός της συγγραφής του παρόντος είναι η ανάδειξη της ακτιβιστικής φύσης του εθνικισμού και της εθνικοσοσιαλιστικής αρμόζουσας στάσης ζωής και συγχρόνως η κατάδειξη της ρυπαρής φύσης του αστικού πατριωτισμού και της συνεπακόλουθης ασυνεπούς και δειλής στάσης ζωής. Αμφότερες έρχονται σε μετωπική σύγκρουση αναμεταξύ τους. Θα υποδείξουμε τι εννοούμε αμέσως παρακάτω.
Άλλωστε, δεν πρόκειται να πέσει κανείς από τα σύννεφα, όταν συχνά-πυκνά ακούμε για ξεπουλημένους «πατριώτες» και για χαρακτηρισθέντες ως λίαν επιεικώς προδότες μιας ιδεολογίας Τιτάνων. Πράγματι, φαντάζουν πολύ μικροί για να την βλάψουν, καθότι όντες θύματα της φυσικής Αδράστειας μπορεί λίαν ευκόλως να εκληφθούν και ως τα πρώτα θύματά της υπό μιαν άλλη προσέγγιση και ανάγνωση.
Ως ιδεολόγοι και ακτιβιστές ή και αντίστροφα, ως ακτιβιστές και ιδεολόγοι, οφείλουμε να κάνουμε ορισμένες χρήσιμες επισημάνσεις και ορισμένους αναγκαίους διαχωρισμούς. Είναι καιρός να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Οι εθνικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν αν μη τι άλλο επιβάλλουν κάτι τέτοιο, διότι ούτως ή αλλιώς αυτό θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια μέσα σε ένα επερχόμενο και καθ’ όλα εχθρικό περιβάλλον.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν χωρούν αστεϊσμοί, δεν χωρούν αυταπάτες, δεν χωρούν ψευτοδιλήμματα. Η φυσική και αρμονική ανάπτυξη των ενστίκτων αυτοσυντήρησης μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, επέρχεται δίχως αμφιβολία με πολύ δυναμικό τρόπο. Όστις υπακούει στον νόμο της προσαρμοστικότητας θα επιβιώσει. Ο φαφλατάς, ο χομπίστας, ο επιδειξίας, ως έμψυχοι φορείς αυτών των μοντέλων εγωκεντρικών κοινωνικών συμπεριφορών θα υποχρεωθούν να ψοφήσουν εξαιτίας της εγγενούς αδυναμίας τους να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας μαχητικής ζωής.
Αφορμή της προσεγγίσεως αυτής, στάθηκε η δρομολογημένη οργανωτική ανασύνταξη των αγωνιστικών πυρήνων του δικού μας ιδεολογικού τόξου, όντες κινούμενοι εκτός του λεγόμενου «εθνικού χώρου». Η θέση μας είναι ξεκάθαρη και παραμένει εξίσου αταλάντευτη. Για μας, δεν υπάρχει «εθνικός χώρος». Υπάρχουν πρόσωπα άξια σεβασμού για την προσφορά και τους υπέρ πατρίδος αγώνες τους, όπως υπάρχουν διάφορες συλλογικότητες και προσπάθειες άξιες μνείας, όπως και το εντελώς αντίθετο.
Υπάρχουν πάρα πολλά, σύμφωνα με την δημοφιλή εκστομισθείσα φράση «νούμερα». Αυτά τα ποικιλόμορφα «νούμερα» που έχουν κατακαθίσει απρόσκλητα επί του τραχήλου της ιδέας μας, οφείλουμε να τα συντρίψουμε παντοιοτρόπως και μια για πάντα. Οσμίζονται την εχθρότητα, ωστόσο αρνούνται πεισματικά να αποβάλλουν εαυτόν από το υγιές σώμα της ιδέας. Ας είναι. Το μέλλον τους δακτυλοδείχνει με τη θηλιά στο χέρι…
Υπάρχουν πάρα πολλά, σύμφωνα με την δημοφιλή εκστομισθείσα φράση «νούμερα». Αυτά τα ποικιλόμορφα «νούμερα» που έχουν κατακαθίσει απρόσκλητα επί του τραχήλου της ιδέας μας, οφείλουμε να τα συντρίψουμε παντοιοτρόπως και μια για πάντα. Οσμίζονται την εχθρότητα, ωστόσο αρνούνται πεισματικά να αποβάλλουν εαυτόν από το υγιές σώμα της ιδέας. Ας είναι. Το μέλλον τους δακτυλοδείχνει με τη θηλιά στο χέρι…
Η επιτυχία που σημειώνει καθημερινά το πολιτικό κόμμα της Χρυσής Αυγής, δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια θετική έκβαση του αγώνος επί του συνόλου, παρ’ όλο που διατηρούμε ιδεολογικές και πρακτικές αποστάσεις από το εν λόγω κόμμα. Έχουμε κάθε δικαίωμα να διαφωνούμε με διάφορα πρόσωπα, καταστάσεις και πρακτικές. Ωστόσο, η κριτική μας ανήκει στη σφαίρα του ακτιβισμού. Τι θέλουμε όμως να εννοήσουμε λέγοντας αυτό!
Κρίνουμε τους ακτιβιστές μέσα από το δικό μας ακτιβιστικό πρίσμα. Θα είμαστε δίκαιοι και θα αποδώσουμε τα εύσημα εκεί που αξίζει να αποδοθούν. Στους δειλούς πατριώτες και τους ακροδεξιούς στα κρυφά, δεν οφείλουμε τίποτα πέραν της αναφώνησης της προαποφασισμένης καταδίκης τους.
Επιτέλους, πρέπει να διαχωρίσουμε την σφαίρα που αποτελείται από τους ενεργούς Εθνικιστές, τους μαχόμενους Εθνικιστές, τους ακτιβιστές, από όλα τα ανενεργά καθιζήματα που λυμαίνονται επί δεκαετίες τον εθνικιστικό χώρο.
Το μέλλον του χώρου αυτού, ποσώς μας ενδιαφέρει, καθότι δεν βλέπουμε μέσα σε στεγανά στον τρόπο που εκδηλώνεται μια ιδέα. Δεν χωράει αμφιβολία πως η εθνικιστική δραστηριότητα, από κοινού με την αισθητική και την ευαισθησία σε μύρια όσα ζητήματα εθνικού και κοινωνικού χαρακτήρα, αν μη τι άλλο ζημιώνονται κατάφορα και ανυπολόγιστα μέσα στα πλαίσια του παρηκμασμένου και δίχως κανένα ενδιαφέρον αυτού χώρου.
Όμως, θα ήταν αγενές εκ μέρους μας και αδιανόητα ηθικά ανεπίτρεπτο να αφήνουμε τους νέους αγωνιστές έρμαια στα χέρια του κράτους και των παρακρατικών ηγεμόνων του. Ο στόχος μας είναι η εξώθηση σε κινηματική δραστηριότητα και ιδεολογική ζύμωση με επαναστατικές ιδέες, μέσα στα πλαίσια ενός ανατρεπτικού κινήματος, ως κάτι αλλότριο του κατεστημένου «εθνικού χώρου», ο οποίος υφίσταται ως τέτοιος μονάχα ως μια ενδοσυστημική παγίδα προσέλκυσης ανιδιοτελών υπάρξεων με απώτερο στόχο την σταδιακή απενεργοποίησή και απογοήτευσή τους μέσα από διάφορες αυτοκαταστροφικές πράξεις και εκδηλώσεις ρουτίνας.
Εθνικισμός σημαίνει ζώσα πραγμάτωση των ιδεών, όπως έχει ειπωθεί πολλάκις στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν. Αν δεν αντιληφθούμε το νόημα της ανωτέρω φράσεως, δεν θα κάνουμε ποτέ ούτε ένα βήμα εμπρός. Εμείς, δεν πρόκειται να κοιτάξουμε ούτε για μια στιγμή πίσω μας, θα κοιτάζουμε πάντοτε εμπρός. Η προτροπή σε μια τέτοια κινησιολογία φανερώνει την θεολογία στην οποία πιστεύουμε. Η ιδεολογία μας, το δόγμα στο οποίο πιστεύουμε, υπαγορεύουν μια επιθετική στάση ζωής. Η στάση εθνικής αμύνης μας ξενίζει και συνάμα μας απογοητεύει. Για μας, ο εθνικισμός είναι ο μαχητικός τρόπος ζωής, είναι το ανυπέρβλητο μεγαλείο ψυχής, είναι η ενόραση της επίθεσης στο ρευστό παρόν, είναι η κρύα ανάγνωση των ομηρικών επών, είναι ο αφουγκρασμός των ηρώων του Ελληνισμού. Είναι όλα όσα πιστεύουμε και θεωρούμε πως αξίζει να πεθάνουμε για αυτά.
Κλείνοντας την συγκεκριμένη επισκόπηση και επί τη ευκαιρία ενόψει της επαναληπτικής εκλογικής αναμέτρησης, θα αφιερώσουμε τις παρακάτω προφητικές γραμμές, παρμένες από παλαιότερο εξαιρετικό κείμενο του συναγωνιστή Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου «Επιστροφή στην ύπαιθρο», στους φραγκολεβαντίνους και ξαλιδόκωλους μαυρογιαλούρους του νεοελληνικού εθνικισμού, στον πρόεδρο του τηλεπτώματος ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη και τον Καθηγητή Γκουανταλαχάρας Κωνσταντίνο Πλεύρη, οι οποίοι αποτελούν την μούργα του εθνικισμού και ούτε κατά τραγική σύμπτωση τους πατέρες του. Το γιατί μπορείτε να το αντιληφθείτε μέσα από το νόημα των ακόλουθων προτάσεων…
«Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα και μόνο, δειλέ πατριώτη. Κι Ελλάδα πάλι δεν είναι μόνο ο Παρθενώνας, το γκριζόμορφο σήμερα τουριστικό είδωλο της γηρασμένης των αρχαίων νεότητος. Σαν άνθρωπος, σαν έθνος, σαν ράτσα και φυλή δεν πιστοποιείς την ταυτότητά σου στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους της άμορφης μεγαλούπολης, που κατατρώγει σαν άρπυια τα σωθικά της ψυχής σου για να σ’ εκφυλίσει με ξεχωριστή μαεστρία σε υπάνθρωπη καρικατούρα των καιρών μας.»
