'Ο καλύτερος πληροφοριοδότης είναι εκείνος που δεν έχει καταλάβει τη σημασία όσων έχει πει', ('Η Ιστορία ενός εγκλήματος', Leiph Person).
Ο κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος είναι καταξιωμένος νομικός ο οποίος εγεννήθη εις τας Αθήνας το 1954. Διετέλεσε Γ.Γ της κυβερνήσεως του κατάπτυστου Σαμαρά. Αυτό κατά τη γνώμη μας δεν μειώνει στο ελάχιστο την προσωπικότητά του. Πέραν της νομικής του ιδιότητος είναι συγγραφεύς δύο εξαιρετικών ιστορικών μυθιστορημάτων, τα οποία δεν πρέπει να λείπουν από την βιβλιοθήκη εκάστου ριζοσπάστη εθνικιστή. Πρόκειται για τα: 'Το τέλος του Εφιάλτη' (2004, εκδ. Libro, σελ.321) το οποίο εξεδόθη το 2009 στην αγγλική γλώσσα από τις ίδιες εκδόσεις και 'Οι Ερμοκοπίδες' (2006, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, σελ. 317). O κ. Μπαλτάκος ενεπλάκη στο γνωστό video που ηνηρτήθη σε ρωσικό ιστότοπο και που ήλθε στο φως της δημοσιότητος κάτω από άγνωστες έως τώρα συνθήκες. Ο ίδιος επέλεξε την σιωπή που αρμόζει στους άνδρες και δεν έδωσε στοιχεία για την υπόθεση. Πολλοί έσπευσαν να τον κατηγορήσουν, άνευ λογικής επεξεργασίας, ότι ήτο άνθρωπος του Σαμαρά. Στον πόλεμο λάσπης σε βάρος του πρωτοστάτησε η συμμορία που ακούει στο όνομα 'Ιος'. Όπως τα φίδια, όντας δηλητηριώδη (ιοβόλα), έτσι κι ο 'Ιος'. Είναι βέβαιον πως η ανάγνωση του 'Το τέλος του Εφιάλτη' θα προκαλούσε εγκεφαλικά κι όχι μόνο εξανθήματα στους ευτυχισμένους-δυστυχείς του αριστερού συρφετού καθόσον θα έρχονταν αντιμέτωποι με τον ίδιον τους τον εαυτό μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Ο κ. Μπαλτάκος προσέφερε υπηρεσίες εθνικού συμφέροντος που δεν εξετιμήθησαν, όπως άλλωστε συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια στην γωνιά του σύμπαντος που ονομάζεται Ελλάς. Ουδείς μπορεί να του προσάψει οτιδήποτε πέραν της εξόντωσης του Εφιάλτη-Σαμαρά. Τουναντίον, λοιδορήθηκε όσο λίγοι τα τελευταία χρόνια από τους σκοτεινούς μηχανισμούς της κομμουνιστικής φαυλοκρατίας. Κατηγορήθηκε απ' τους γνωστούς υπανθρώπους ότι εδιόρισε τον υιο του στο Λιμενικό Σώμα. Οι δήθεν αποκαλύψεις προέρχονται απ' τους σκοτεινούς μηχανισμούς του βαθέως παρακράτους που λαμβάνει εντολές από την Mossad. Είναι βλέπετε 'έγκλημα' ένας πατέρας να θέλει ο υιος του να υπηρετήσει στους επίλεκτους του λιμενικού σώματος και να μην γίνει ναρκομανής ή 'αντιεξουσιαστής'. Όμως, αν επρόκειτο για τον διορισμό μιας καθαρίστριας, θα είχε ξεσηκωθεί όλος ο αριστερός συρφετός. Αυτά είναι τα αριστερά σκουπίδια που μολύνουν την Ελλάδα. Τα βρωμερότερα ερπετά που γέννησε ποτέ αυτός ο τόπος. Και για να τελειώνουμε με αυτά τα ερπετά, να μην ξεχνάτε πως τα φίδια επωάζονται μέσα στα ωά.
Η ανάγνωσή του είναι προσιτή ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, γραμμένο λιτά λακωνικά (καθότι Λάκων ο συγγραφεύς), χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα γλαφυρή περιγραφή, εκπληκτική χρήση της γλώσσας, ενώ το νόημά του όλου υπερβαίνει κατά τη γνώμη μας ακόμα και το αριστουργηματικό 'Οι Πύλες της φωτιάς' του Στίβεν Πρέσσφιλντ και πολλά άλλα έργα που πραγματεύονται την Μάχη των Θερμοπυλών. Κλείνοντας πρέπει να τονίσουμε πως το κόμμα της Χρυσής Αυγής αν μη τι άλλο οφείλει την πολιτική επιβίωσή του και δικαίωσή του σε ό,τι αφορά τις παράνομες και προαποφασισμένες διώξεις σε βάρος τους πέραν όλων των άλλων στην αποκάλυψη που ήλθε μέσω του επίμαχου video. Άθελα ή μη, ο κ.Μπαλτάκος προσέφερε και δεν εζημίωσε καθόλου τους εθνικιστές επί του συνόλου. Αυτά για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας για τον άνθρωπο που αποτελούσε την έσχατη γραμμή ανασχέσεως εντός του ελλαδικού κοινοβουλίου και παράλληλα το τείχος εναντίον της αντιρατσιστικής κουστωδίας. Ας μην ξεχνάτε πως πολλοί ευχαριστήθηκαν από την αποπομπή του από την θέση του Γ.Γ. της κυβερνήσεως, ώστε να φέρουν προς ψήφιση κι επικύρωση το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που ανοίγει τις κερκόπορτες στους αλλοδαπούς εισβολείς. Όπως επίσης να μην ξεχνάτε πως Εφιάλτης δεν είναι μονάχα ο ξοφλημένος Σαμαράς, αλλά πολλοί άλλοι ακόμα κατοικοεδρεύοντες εντός των τειχών του οίκου ενοχής της πλατείας Συντάγματος, ανήκοντες σε όλα τα κομματικά μαντριά.
Παραθέτουμε το σημείωμα των εκδόσεων 'Libro' για 'Το τέλος του Εφιάλτη':
'Το Τέλος του Εφιάλτη' συνιστά μυθιστορηματική προσέγγιση μιας ιστορικής πραγματικότητας: της εκτέλεσης του φυγόδικου και επικηρυγμένου Εφιάλτη το 469 π.Χ., στο Καλλίδρομο από τον Αθηνάδη, μετά από δεκαετή περιπολία και ενέδρα, σε αντίποινα της προδοσίας του που κόστισε τη ζωή των ‘τριακοσίων’ στη μάχη των Θερμοπυλών (480 π.Χ.).
Ο Π.Δ. Μπαλτάκος, Λάκωνας και ο ίδιος και συστηματικός μελετητής των ιστορικών πηγών της σχετικής ιστορικής περιόδου, δράττεται της ευκαιρίας να διατυπώσει με σαφήνεια και λιτότητα –σε λόγο ‘λακωνικό’– τις ιδέες και τις πεποιθήσεις των αρχαίων Σπαρτιατών για τη ζωή και τον θάνατο, την αγάπη και τον έρωτα, τον πόλεμο και την τέχνη, τη μύηση και την αλήθεια.
Στις σελίδες του βιβλίου του ο συγγραφέας επιχειρεί μιαν τολμηρή αναψηλάφηση της ιστορικής αλήθειας, καθώς και την προσέγγιση του σπαρτιατικού ιδεώδους, προτείνοντας ένα διαφορετικό πρίσμα βιοθεωρίας για τον σύγχρονο άνθρωπο:
'…Γνώση χωρίς διακινδύνευση, γνώση χωρίς πόνο, γνώση χωρίς υπέρβαση του φόβου, είναι γνώση πραγματική; Μήπως είναι απεικόνιση και προσομοίωση γνώσης; Μόνον η ζωή η ίδια μυεί, γιατί μόνον η ζωή φοβίζει αληθινά. Τίποτα πιο μυητικό από τη ζωή και τίποτα πιο αληθινό από τη μάχη. Όποιος μάχεται με το κεφάλι ψηλά, χωρίς φόβο, όποιος συναισθάνεται την ιερότητα της στιγμής, όποιος σέβεται βαθιά τον μαχόμενο αντίπαλο, όποιος βγαίνει από τη μάχη τραγουδώντας όπως εμείς, αυτός έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα στην ατραπό της γνώσης. Αυτός μπορεί να αντικρίσει, κάποτε, το πραγματικό πρόσωπο του θεού. Έτσι πιστεύουμε. Επαναλαμβάνω, όμως. Ο δρόμος του πολεμιστή δεν είναι ο μοναδικός. Είναι, μονάχα, ο δικός μας δρόμος. Τίποτα περισσότερο…'
'…Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι η μάχη δεν είναι αυτοσκοπός. Πλανάται όποιος έχει τέτοια αντίληψη. Ο πολεμιστής καταξιώνεται όταν ζει πολεμικά σε όλη του τη ζωή, όχι μόνον όταν μάχεται στιγμιαία. Αυτό είναι το δύσκολο. Να είσαι πολεμιστής μόνιμα, όχι πρόσκαιρα. Οποιοσδήποτε πολίτης Ελληνικής πόλης μπορεί να πολεμήσει επάξια. Πράξεις ηρωικές έχουμε δει πολλές από άνδρες που περιστασιακά έλαβαν μέρος σε μάχη. Εμείς, αντίθετα, πρέπει να μαθαίνουμε στους νέους μας ότι η ζωή του πολεμιστή είναι ο μόνος σκοπός και η μάχη ένα απλό επεισόδιο. Εύκολο επεισόδιο. Δύσκολο είναι να εκπαιδεύεσαι μέχρι τα εξήντα, να ζεις στερημένα, να διατρέφεσαι λιτά, να διατηρείς συνεχώς την εσωτερική σου πειθαρχία. Ποιος πολεμιστής είναι πιο άξιος; Αυτός που παραμένει σε εγρήγορση με μάχες συνεχείς ή αυτός που ζει σύμφωνα με τις αρχές του πολεμιστή χωρίς να συμμετέχει σε μάχη ποτέ; Θεωρητική ερώτηση, αφού τέτοιοι πολεμιστές σήμερα δεν υπάρχουν. Η αφροσύνη και η αδικία περισσεύουν, άρα περισσεύουν και οι πόλεμοι. Σκεφτείτε, όμως, την ερώτηση αυτή και δώστε μόνοι σας την απάντηση. Δεν θα δυσκολευτείτε. Αν πράγματι είναι δυσχερέστερο να διαβιώνεις σύμφωνα με τις αρχές σου μόνιμα, παρά να πολεμάς πρόσκαιρα, προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να ωθούμε τους νέους μας. Να μην ζουν με την πλάνη ότι η μάχη μόνο θα τους καταξιώσει. Η ενάρετη ζωή καταξιώνει…'
