Ο Κολοσσός της Ρόδου δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από τη λίστα των 7 θαυμάτων του αρχαίου κόσμου. Το 7 είναι ένας ξεχωριστός αριθμός για τους μυημένους, τους μυστικούς, τους αλχημιστές και τους αριθμολάτρες. Οι Ιππότες των Ταγμάτων του Ναού και του Αγίου Ιωάννου είναι τουλάχιστον μυημένοι. Όντας φιλοτεχνημένος από τον Χάρη τον Λίνδιο, τον μαθητή του Έλληνα γλύπτη Λύσιππου, ανεγέρθηκε μόλις τον 3ο αιώνα π.Χ. Ο Κολοσσός της Ρόδου, είχε το ίδιο περίπου μέγεθος με το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, αν και φέρεται να στηριζόταν σε χαμηλότερη βάση. Σύμφωνα με τον θρύλο, τον 4ο αιώνα π.Χ. ο θεός Ήλιος έσωσε τον λαό της Ρόδου από μία επίμονη πολιορκία του Μακεδονα στρατηγου Δημητριου του Πολιορκητη. Ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον προστάτη τους, οι Ρόδιοι ανήγειραν τον Κολοσσό, ένα γιγαντιαίο μπρούντζινο άγαλμα, που υψωνόταν περίπου 33 μέτρα πάνω από το μαρμάρινο βάθρο του, δηλαδή ήταν δυόμισι φορές υψηλότερο από το άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, έργο του γλύπτη Φειδία. Καταστράφηκε το 227 π.Χ. από σεισμό. Επρόκειτο για 33 μέτρα χάλκινου σκελετού χιαστί και πακτωμένου σε πέτρινες κολόνες. Όλο το άγαλμα βρισκόταν σε μαρμάρινη βάση ύψους 15 μέτρων. Ο Κολοσσός, ενσάρκωση του παντεπόπτη και ζωοδότη Ήλιου, με την μπρούντζινη επιδερμίδα του να αντανακλά το φως του Ήλιου, εντυπωσίαζε τους επισκέπτες της νήσου ως μια πειστική εικόνα του Θεού. Ο Χάρης ο Λίνδιος είχε δημιουργήσει έναν ‘δεύτερο Ήλιο, που αντίκριζε τον πρώτο’.
Για πολλά χρόνια η κρατούσα άποψη υποστήριζε πως το άγαλμα βρισκόταν στην είσοδο του λιμανιού, με το ένα του πόδι να πατάει στο ένα άκρο του λιμανιού και το άλλο στο απέναντι, έχοντας σηκωμένο το ένα του χέρι στο οποίο κρατούσε έναν πυρσό που συμβολίζει το πνευματικό φως. Αυτό λειτουργούσε σαν φάρος για τα καράβια που περνούσαν, προκειμένου να μπουν στο λιμάνι. Η άποψη αυτή σήμερα αμφισβητείται, αφού οι ερευνητές θεωρούν πιθανότερο σημείο τοποθέτησής του τον περίβολο ενός ναού, ίσως στο Ιερό του Θεού Ήλιου όπου σήμερα βρίσκεται το παλάτι του μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών. Όταν ο Κολοσσός έπεσε στον σειμό του 227 π.Χ, οι κάτοικοι δεν το ξαναέστησαν αφού όπως αναφέρει ο αρχαίος Έλληνας γεωγράφος Στράβων φοβήθηκαν κάποιον χρησμό. Το μεγαλεπήβολο άγαλμα έμεινε για εννέα ολόκληρους αιώνες πεσμένο, έως ότου ένας Άραβας χαλίφης το πούλησε για χαλκό!
Ο Κολοσσός της Ρόδου δεν ήταν μόνο ένα έργο απαράμιλλης τέχνης και αισθητικής. Χτίστηκε ως ευγνωμοσύνη προς τον Θεό Ήλιο, προστάτη του νησιού, και συμβόλιζε την ελευθερία και την ανεξαρτησία των Ροδίων. Παρόλο που το έργο καταστράφηκε 60 μόλις χρόνια μετά την κατασκευή του, η φήμη του πέρασε τα όρια της Ελλάδας, και έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου. Πέφτοντας λέγεται ότι γκρέμισε 30 σπίτια! Χρησμός μαντείου λέει σχετικά με την πιθανή επανατοποθέτησή του ‘μην κίνει τα κείμενα’ και ο Κολοσσός δεν ξαναστάθηκε ποτέ πια όρθιος. Μέχρι σήμερα η λέξη ‘Κολοσσιαίο’ σημαίνει στα Ελληνικά ένα εντυπωσιακό, μεγάλο σε μέγεθος, έργο, έχει υπεισέλθει δε με την ίδια σημασία σε όλες τις Λατινογενείς γλώσσες. Έτσι, το θέατρο της Αρχαίας Ρώμης (80 π.Χ.), λόγω του μεγέθους του και της μεγαλοπρέπειάς του, ονομάστηκε Κολοσσαίο (Colosseum). Το πιο ενδιαφέρον με τον Κολοσσό της Ρόδου είναι πως κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς έμοιαζε, κι έτσι όλες οι εικόνες (από π.Χ μέχρι και σήμερα) είναι τελείως διαφορετικές. Ο καθένας τον φανταζόταν όπως ήθελε. Το 1932 ανακαλύφθηκαν στη Ρόδο τα θραύσματα ενός ανάγλυφου με το πάνω μέρος του σώματος Ήλιου ή του Απόλλωνα. Το ανάγλυφο αυτό, που συνέβαλε στην αναπαράσταση του Κολοσσού, απεικόνιζε τον στεφανωμένο με ηλιαχτίδες Θεό, να σκιάζει με το δεξί του χέρι τα μάτια και να ακουμπά το αριστερό χέρι στο ισχίο. Άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο θεός κρατούσε στο δεξί του χέρι πυρσό. Εξίσου αντικρουόμενες είναι οι απόψεις για το κάτω μέρος του σώματος του θεού. Ο Θεός Ήλιος πιθανότατα ήταν ολόγυμνος. Όμως, πως είναι δυνατόν το τεράστιο βάρος του αγάλματος να μεταβιβαζόταν στους λεπτούς του αστραγάλους; Ιστορικοί εικάζουν πως ο Κολοσσός υποστηριζόταν και από ένα μανδύα, που κρεμόταν από τον ώμο ή το μπράτσο του.
Τα υλικά κατασκευής του Κολοσσού της Ρόδου προήλθαν από την μεγαλειώδη πολιορκία της Ρόδου από το Δημήτριο τον Πολιορκητή το 305 π.Χ. όπου συνέβησαν πρωτάκουστα πράγματα (όπως καταγράφεται από τον μεγάλο μαθηματικό της ελληνιστικής περιόδου, τον Φίλωνα τον Βυζάντιο). Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής επιτέθηκε με έναν στόλο 200 πολεμικών και άλλα 170 μεταγωγικά που μετέφεραν 40,000 άνδρες. Τα μηχανήματα που χρησιμοποιήθηκαν για τον σκοπό αυτό ήταν συγκλονιστικά:
Ι) Πλωτοί καταπέλτες με το μεγαλύτερο να πατάει σε έξι πλοία. ΙΙ) Χελώνες και κριοί για διάτρηση και υπόσκαψα τειχών. ΙΙΙ) Ελεπόλεις πύργοι πολιορκίας ύψους 30 έως 40 (!) μέτρων με καταπέλτες. IV) Δεξαμενές νερού και λαδιού και φλεγόμενα βέλη, με αντικραδασμική και αντιπυρική μεταλλική επένδυση.
Οι Ρόδιοι αμύνθηκαν με φλογοβόλα, πυρπολικά πλοιάρια και καταπέλτες, καθώς και ταχεία ανοικοδόμηση δεύτερου και τρίτου τείχους με ενδιάμεση τάφρο πίσω από την κατεστραμμένη πρώτη γραμμή τους. Τελικά οι Ρόδιοι νίκησαν και ο Δημήτριος έμεινε στην ιστορία ως ο Πολιορκητής. Ο χαλκός από τις Ελεπόλεις και τα πολιορκητικά έγιναν αυτό που ήταν τελικώς ο Κολοσσός. Το Άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη είναι η κοντινότερη προσέγγιση εφόσον είναι από τον ίδιο υλικό, έχει τις ίδιες διαστάσεις, τον ίδιο τρόπο κατασκευής (ακτινωτός σκελετός, συναρμολόγηση από κάτω προς πάνω), και μάλλον την ίδια στάση. Ο λαός της Ρόδου οικοδόμησε, με το αντίτιμο των όπλων και των πλοίων που πήραν από τον στρατό του Πολιορκητή , ένα τεράστιο άγαλμα του Ήλιου ως ευγνωμοσύνη προς το θεό που τους προστάτευσε. Κανένας σήμερα δεν ξέρει πού ακριβώς ήταν στημένο το άγαλμα και πώς ακριβώς ήταν. Πολλοί πιστεύουν ότι ήταν τοποθετημένο στη Λίνδο, το μεγαλύτερο λιμάνι της Ρόδου, με τα πόδια ανοικτά πάνω από το λιμάνι ώστε τα πλοία να περνούσαν κάτω από τα πόδια του. Ωστόσο, είναι πιθανό το άγαλμα να είχε οικοδομηθεί μέσα στην πόλη και να κοίταζε πάνω από το λιμάνι.
Σύμφωνα με τα όσα γράφει ένας συγγραφέας, για την κατασκευή Τα περισσότερα από όσα γνωρίζουμε για το γιγαντιαίο Κολοσσό στηρίζονται στα όσα έγραψαν για αυτόν οι συγγραφείς του καιρού εκείνου. Για την κατασκευή του χρειάστηκαν 12,7 τόνων μπρούντζου και 7,6 τόνων σιδήρου. Το τεράστιο άγαλμα είχε ένα παράκαιρο τέλος. Τραγικά, ύστερα από 66 χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του, ένας βίαιος σεισμός σώριασε σε συντρίμμια το άγαλμα μέσα στη θάλασσα. Ο Κολοσσός μετά τον καταστροφικό σεισμό έμεινε ανέπαφος ως συντρίμμια για αιώνες. Αργότερα, το 653 μ.Χ. εισέβαλαν στη Ρόδο ισλαμικά στρατεύματα και άρπαξαν το χαλκό για να τον μεταφέρουν στη Συρία. Εκεί λέγεται ότι ένας έμπορος αγόρασε τα φύλλα του χαλκού, τα φόρτωσε σε 900 καμήλες και τα μετέφερε στην έρημο για να τα λιώσει.
Το νησί της Ρόδου, το μεγαλύτερο των Δωδεκανήσων, από αρχαιοτάτων χρόνων, λόγω της γεωστρατηγικής του θέσης, καθώς βρίσκεται στο σταυροδρόμι δυο μεγάλων θαλάσσιων διαδρομών της Μεσογείου, ανάμεσα στο Αιγαίο πέλαγος και των ακτών της Μέσης Ανατολής όπως είναι η Κύπρος και η Αίγυπτος. Ως σημείο συνάντησης τριών πολιτισμών, η Ρόδος έχει έλθει σε επαφή με παραπάνω του ενός πολιτισμούς. Ως εκ τούτου, δεν θα μπορούσε να παραμείνει ανέπαφη από τα σχέδια των Εβραίων που απεργάζονται την ελληνικότητά της. Η μασονική επιρροή στην ζωή του νησιού είναι έκδηλη στην Ρόδο μέχρι σήμερα. Οι Εβραίοι της τοπικής κοινότητας προσπαθούν απεγνωσμένα να εδραιωθούν στο νησί. Η ‘Kahal Kadosh Shalom’ ή Ιερό Εκκλησίασμα της Ειρήνης θεωρείται η πιο παλιά Συναγωγή της Ελλάδος και η μοναδική εν λειτουργία που απέμεινε στο νησί από τις 6 συνολικά που υπήρχαν στην Εβραϊκή συνοικία,‘La Juderia’ (=Εβραϊκή).
Το Παλάτι των Ιπποτών, στη Ρόδο, το Καστέλο, όπως το λένε οι ντόπιοι, αναστηλωμένο όπως είναι, εντυπωσιάζει και μοιάζει με μηχανή του χρόνου, που οδηγεί με ακρίβεια στον 14ο αιώνα! Τότε ήρθαν στη Ρόδο οι Ναϊτες. Το 1309 κατέλαβαν το νησί και οχύρωσαν ένα κάστρο που υπήρχε στο Βυζαντινό φρούριο της Ρόδου, που και αυτό, όπως λέει ο θρύλος, είχε κτιστεί πάνω στα θεμέλια του αρχαίου Ναού του Ήλιου. Οι Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη ή Ιωαννίτες Ιππότες μετά την κατάληψη της Ρόδου το 1309, ανακατασκεύασαν το Palazzo προκειμένου να γίνει η επίσημη κατοικία του εκάστοτε Μεγάλου Μάγιστρου. Εκτός όμως από ανάκτορο ήταν και διοικητικό κέντρο του κράτους των Ιπποτών. Φρούριο με ισχυρή οχύρωση που πρόσφερε πολλές φορές την προστασία του στον ντόπιο πληθυσμό κατά τη διάρκεια των αλλεπάλληλων εισβολών από τους πολυάριθμους εχθρούς, που επιβουλεύονταν τη Ρόδο. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στην πολιορκία των Τούρκων το 1522, όταν πλέον αλώθηκε η Ρόδος, παρέμεινε σχεδόν ανέπαφο χάρη στην εξαιρετική του κατασκευή.
Η Ρόδος συμβολίζει την ‘λυδία λίθο’, ακόμη και για το τρίπτυχο του Ναϊτικού όρκου: ‘πενία, αγνότητα, υποταγή’! Το ‘Όνομα του Ρόδου’ είναι η γνωστή γοτθική νουβέλα του ακαδημαϊκού Ουμπέρτο Έκο. Το ‘Όνομα του Ρόδου’ γράφτηκε το 1980. 6 χρόνια αργότερα γυρίστηκε και η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Σόν Κόνερι. Το τριήμερο από τις 20 έως και τις 22 Οκτωβρίου 1989 στο νησί της Ρόδου, μετά από αιώνες ολόκληρους αφάνειας και παρανομίας έγινε, στο κάστρο συγκεκριμένα, η επανασύσταση του τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών! Τα συνωμοσιολογικά σενάρια που γράφτηκαν τότε αλλά και σήμερα στον τύπο ήσαν πολλά. Σε κάθε περίπτωση, συνιστούμε προσοχή σε ό,τι διαβάζετε στο διαδίκτυο. Άγνωσται αι πραγματικαί βουλαί των συντακτών των κειμένων που καταφέρονται αβίαστα εναντίον των Ιπποτών. Έχει επικρατήσει σύγχυση σχετικά με οιονδήποτε αντιτίθεται στον ολοκληρωτισμό του Χριστιανισμού.
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του συναγωνιστή Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου ‘Το Μυστικό του Κοχυλιού’ που εξεδόθη το 1996 από τις εκδόσεις Ηλιοφόρος, αναγράφονται τα εξής:
‘Στο Μεσαίωνα ... Σαράντα χρόνια πριν αλωθεί η Πόλις...
Στη Λυκία της Μικρασίας ... Απέναντι απ' τη Ρόδο των Ιωαννιτών Ιπποτών ...
Σε μια πόλη Ελλήνων ... Όπου οι Τούρκοι κυριαρχούν ... Και οι Εβραίοι συνωμοτούν...
Μέσα στους χορούς των Δερβισών ... Όταν οι Εθνικοί ονειροπολούν...
Και οι μάγοι αποφασίζουν ... Γεννιέται ένα όνειρο ... Που 'ναι κι εφιάλτης...
Ώστε κάτω απ' τις ταφόπλακες ... Να γλυστρά ένας μύθος ... Ένα αρχέγονο μυστικό ...’
Υγ. Λευτεριά στον Σύντροφο και Συναγωνιστή ''Νέρωνα''
Μαχητικός Πυρήνας Ρόδου
