Οι ορισμοί που δίδονται στο φαινόμενο τρομοκρατία, φυσικά ποικίλλουν. Εμείς απευθυνόμαστε σε ελεύθερα πνεύματα. Ως εκ τούτου δεν προσμένουμε στην παραμικρή κατανόηση από τα σύγχρονα δουλικά. Θεωρείται κοινώς αποδεκτό πως μονάχα το περίβλημα που της δίδεται αλλάζει και όχι η ουσία της. Αναρίθμητες οι επιστημονικές διατριβές σύγχρονων και μη φιλοσόφων και πολιτικών αναλυτών, 'τα βρίσκουν σκούρα' μπροστά στην ορμητική εξάπλωση της. Εμμένουν σε ιδρυματικές τοποθετήσεις, αγνοώντας την κοινωνιολογική διάσταση του φαινομένου. Σας διαβεβαιώνουμε πως δεν θα βρείτε, όσο επισταμένα κι αν ψάξετε, μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των 'ειδικών' επί του θέματος, η οποία συνάδει της εποχής μας και λαμβάνει υπ' όψιν της ευρύτερες κοινωνιολογικές παραμέτρους. Η εξειδίκευση εστιάζει αποκλειστικά στην καταστολή του φαινομένου, εξαντλείται δε στην αύξηση των κατασταλτικών μέτρων και μεθόδων, όχι όμως στην εκτίμηση ή την ερμηνεία του φαινομένου υπό κοινωνιολογικούς όρους. Η ολική κατανόηση του πνεύματος της τρομοκρατίας είναι αυτή που οδηγεί στην αμοιβαία κατανόηση. Ποτέ το αντίθετο...
Ο Ρώσος επαναστάτης του 19ου αιώνος Stepnyak, κατά κόσμον Sergius Mikhailovich Kravchinsky, ήταν γνωστός στους επαναστατικούς κύκλους του καιρού του, εξαιτίας ότι το 1878 είχε σκοτώσει τον τότε Αρχηγό της μυστικής αστυνομίας 'Οχράνα' με ένα στιλέτο στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης. Το 'nom de guerre' του στον κόσμο της παρανομίας σήμαινε 'Γιος της Στέπας'. Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, για τον λόγο ότι οι ημιμαθείς μπερδεύουν την αναρχία με τον μηδενισμό, τους ενημερώσουμε πως ο ρωσικός μηδενισμός ήταν ένα φιλοσοφικό, πολιτικό, κοινωνικό ρεύμα ή κίνημα, ΠΑΡΟΜΟΙΟ με εκείνο των αναρχικών, ΟΧΙ ταυτόσημο. Ο μηδενισμός αναπτύχθηκε ως μυστική οργάνωση-τάση στους κόλπους του επαναστατικού ρεύματος της εποχής εκείνης, έχοντας απώτερο σκοπό του την ολική ανατροπή της κοινωνικής και πολιτικής τάξης. Το θυελλώδες μυθιστόρημα του Stepnyak 'Η Καριέρα ενός Μηδενιστή' έτυχε ευρείας αποδοχής στη Δύση, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα πονήματα που εξέθρεψαν το μηδενιστικό μίσος στην Ανατολή. Ο ίδιος ο Stepnyak συμμετείχε στην εξέγερση εναντίων των Τούρκων στην Βοσνία το 1878. Τις εμπειρίες που συνέλεξε τις κατέγραψε σε κάποιο εγχειρίδιο ανταρτοπολέμου και πολλές εξ αυτών και στο 'Underground Russia'. Ο ίδιος υποστήριζε πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν έχουν σκοπό να ανατρέψουν την κυβέρνηση, τουναντίον αποσκοπούν να την ωθήσουν να παραμελήσει όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά ζητήματα, ώστε να ελαφρυνθεί ο λαός. Η κυβέρνηση όντας απασχολημένη με το πρόβλημα 'τρομοκρατία', ιδανικά θα αφήσει τον εκάστοτε χειμαζόμενο λαό στην ησυχία του. Βάσει των όσων γνωρίζουμε σήμερα, αυτό το ιδανικό δεν ισχύει, ωστόσο οι ουτοπιστές της εποχής εκείνης είχαν άλλη γνώμη και αντίληψη των πραγμάτων. Όπως συμβαίνει άλλωστε στο εκτεταμένο αντάρτικο, έτσι και οι τρομοκρατικές επιθέσεις υπερτερούν στα εξής. Ο τρομοκράτης καταπιάνεται με:
α) τον χειροπιαστό τρόμο (ενέργειες σαμποτάζ, πρόκληση γενικότερης αναστάτωσης),
β) την πρόκληση κλίματος τρομοκρατίας μέσα από επιθέσεις επί προσωπικού (σε αξιωματούχους αλλά και στρατιώτες του εχθρού),
γ) την πρόκληση απόλυτης τρομοκρατίας που απειλεί όλους (αόριστα την κοινή γνώμη).
Το αποτέλεσμα της πρόκλησης αόριστου φόβου εξαιτίας των απόλυτων μέσων που ακολουθούν οι τρομοκράτες στην 'γ' περίπτωση, αποβαίνει να είναι ένας γενικότερος κοινωνικός αναβρασμός, ένα αίσθημα διαμαρτυρίας που αντιστρέφεται-μεταλλάσσεται σε λαϊκή οργή απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση, η οποία στα μάτια του λαού αδυνατεί ή κωλυσιεργεί να καταστείλει τους τρομοκράτες. Η κυβέρνηση εμφανίζεται αποτυχημένη να προστατεύσει την κοινωνία. Εν τέλει η μηδενική ανοχή ενάντια στην καταπίεση απλώνεται παντού, ισοπεδώνοντας την κυβέρνηση. Η ίδια ιδέα διαφαίνεται σε πολλά πονήματα του είδους. Στο εξαιρετικό βιβλίο 'Τα Ημερολόγια Τέρνερ' διατυπώνεται η ίδια ιδέα: 'Ο βασικός ή ένας εκ των βασικών, σκοπός της πολιτικής τρομοκρατίας, παντού και πάντοτε, δεν είναι άλλος από το να ωθήσει τις κρατικές αρχές να επιδοθούν σε αντίποινα, ώστε να γίνουν ακόμα πιο καταπιεστικοί απέναντι στον λαό, ώστε να γίνουν απεχθείς σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού... Ο άλλος σκοπός είναι η πρόκληση αναταραχής, γεγονός το οποίο έχει τον αντίκτυπό του στην διάρρηξη του αισθήματος ασφάλειας αλλά και της πίστης στο 'άτρωτο' της κυβέρνησης από μέρους του πληθυσμού'. ('Τα Ημερολόγια Τέρνερ', Κεφάλαιο 7ο, σελίδες 75-76).
Η στρατηγική που κατά κόρον ακολουθείται έχει ως εξής:
α) οι τρομοκρατικές επιθέσεις ξεκινούν ως συνήθως με βομβιστικές επιθέσεις, με την απαγωγή και την ομηρία αξιωματούχων κατά κύριο λόγο του εχθρού και τις πολιτικές δολοφονίες.
β) οι τρομοκρατικές επιθέσεις τσαλακώνουν το προφίλ της εκάστοτε κυβέρνησης στα μάτια του λαού, καθώς αυτή εμφανίζεται ανίσχυρη να καταστείλει τους τρομοκράτες και να προστατεύσει τον λαό. Αυτό επιτείνει την κοινωνική υστερία που αναπτύσσεται και πιέζει την εκάστοτε κυβέρνηση, ώστε να δώσει άμεσες λύσεις στην αοριστία που αισθάνεται ο κόσμος.
γ) όσο οι τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίζονται, αυτό αποβαίνει προς όφελος των τρομοκρατών, οι οποίοι φαίνονται στα μάτια του λαού πως πράττουν κατά βούληση (συνεπώς έχουν το δίκαιο με το μέρος τους) και αυτό κατά συνέπεια τους καθιστά παντοδύναμους-ανίκητους στην πολεμική τους εναντίων της κυβέρνησης.
δ) δεδομένου ότι οι άνθρωποι ή καλύτερα η μάζα των αγελαίων όντων ρέπει φύσει προς την ισχύ, δηλαδή υπακούει σε εκείνον που έχει την πυγμή να εφαρμόσει την θεωρία του στην πράξη, οι τρομοκράτες αποκτούν βαθμιαία στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της εκάστοτε κυβέρνησης. Στη σύγκριση μιας παραπαίουσας κυβέρνησης και μιας ομάδας τρομοκρατών, επικρατούν οι δεύτεροι καθότι πλεονεκτούν εξαιτίας ότι αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη λαϊκή υποστήριξη.
ε) δεδομένου ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας, οι σπασμωδικές αποφάσεις ή ενέργειες της κυβέρνησης, συναντούν την οργισμένη αντίδραση από μέρους του λαού που θεωρεί την ίδια ανίκανη να διαχειριστεί την κρίση και τα προβλήματά του. Η επιβολή στρατιωτικού νόμου, οι συλλήψεις-βροχή, η παραπομπή υπηκόων σε δίκες express, η λογοκρισία επί των πάντων, η εδραίωση ενός αστυνομικού κράτους αποτελούν το κύκνειο άσμα ενός καθεστώτος.
στ) ο συνδυασμός της ασύμμετρης καταστολής από μέρους της κυβέρνησης και της βαθμιαίας επιρροής των τρομοκρατών συνιστούν τον προθάλαμο της κοινωνικής επανάστασης.
Όσον αφορά την ημετέρα κατάσταση, αυτή διαμορφώνεται καταπώς προστάζει η αντικειμενική πραγματικότητα και όχι ο υποκειμενισμός της κατοχικής κυβέρνησης. Έχτισαν πύργους στην άμμο, σύντομα θα δουν τα έργα τους να γκρεμίζονται. Αυτή είναι η μοίρα κάθε τυραννικής εξουσίας!
...συνεχίζεται!
