Πρωτεύει να κατανοήσουμε ότι το ον (αυτό που είναι) τελεί σε αντίθεση με το γίγνεσθαι (αυτό που μεταμορφώνεται), όπως το φως σε σκοτάδι, η γνώση σε άγνοια, η ζωή σε θάνατο, η δικαιοσύνη σε καταπίεση και βία, η αγάπη σε μίσος και έχθρα, η τάξη σε αταξία, και η αξία της τιμής και της πίστης σε δειλία και απιστία. Αυτές οι αντιθέσεις αντικατοπτρίζουν τις ποιοτικές διαφορές ανάμεσα σε δύο μέτώπα που διαχρονικά αντιπαλεύουν το ένα το άλλο. Η Παράδοση και η Υπονόμευση. 'Απόρροια αυτού του δόγματος είναι ότι υπάρχει μία τάξη πραγμάτων και μία μεταφυσική αντίστοιχα· ότι υπάρχει μία θνητή φύση και μία αθάνατη φύση· το ανώτερο βασίλειο του 'είναι' και το υποδέστερο βασίλειο του 'γίνεσθαι'. Γενικά μιλώντας, υπάρχουν μία ορατή και υλική διάσταση και, μία πριν και πέραν από αυτήν, αόρατη και άυλη διάσταση, που είναι ο σκοπός, η προέλευση, η πρότερη αληθινή ζωή (*1).
Οι άνθρωποι λαμβάνουν μέρος σε αυτή τη μάχη προσκείμενοι στο ένα από τα δύο μέτωπα. Από την μία πλευρά βρίσκεται ο ευγενικός και ειλικρινής άνθρωπος: ο άγιος, ο ήρωας και ο καλλιτέχνης, ο οποίος είναι κύριος του εαυτού του και αναζητεί την πνευματική τελείωσή του· και από την άλλη βρίσκεται ο πονηρός, ο δειλός, ο κακόμοιρος ανίκανος που αναζητεί την εσωτερική αυτο-επιβεβαίωσή του. Η Παράδοση βοηθάει τον άνθρωπο προκειμένου ν' ανακαλύψει την αληθινή συνείδηση και αξία του· του επιτρέπει να αφυπνιστεί η μεταφυσική ουσία του και να περαιώσει την υπερφυσική αποστολή του μέσα από τις ενέργειές του στην καθημερινή ζωή. Ο άνθρωπος πρέπει να αισθανθεί την απόλυτη απέχθεια για το ψεύδος: πρέπει να αποδειχτεί πιστός και υπεράνω όλων των ταπεινών και ιδιοτελών ενδιαφερόντων του, κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να διαφυλάξει την υψηλή αξία του, με αγάπη προς το ουσιώδες, σε συνδυασμό με την ικανότητα να αφιερωθεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ενέργειας.
Συνεπώς είναι λίαν απαραίτητο ν' αναζητηθεί μία νέα τροπή του πνεύματος και να διεξαχθεί αυτό που η Παράδοση επιτάσει, με τον όρο 'Μεγάλος Ιερός Πόλεμος': η εσώτερη μάχη εναντίον του εχθρού που ενεδρεύει εντός του κάθε ανθρώπου. Πρόκειται για έναν άυλο αγώνα βάθους, στον οποίο το άτομο καλείται ν' αντιπαλέψει την απληστία, την οργή, τον φόβο, την δειλία και το ένστικτο. Συνεπώς η ζωή εξελίσσεται σ' έναν ατέρμονο αγώνα μεταξύ των πνευματικών δυνάμεων και των αντιθετικών σ' αυτές: ανάμεσα στις ηλιακές δυνάμεις και τις σκοτεινές δυνάμεις του χάους και του υλισμού. Ο Μεγάλος Ιερός Πόλεμος διεξάγεται ανάμεσα στην Ηλιακή υπόσταση του ανθρώπου, που είναι ο εαυτός, ενάντια σε οτιδήποτε απλά πολύ ανθρώπινο, ασθενικό κι έρμαιο των παθών: το Εγώ. Ο Μικρός Ιερός Πόλεμος, αντ' αυτού, διεξάγεται εναντίον των εξωτερικών εχθρών: των βαρβάρων, εκείνων που δεν ανήκουν στην κοινότητά κάποιου. Ο Μικρός Ιερός Πόλεμος, αντ' αυτού, είναι καθαρτήριος (*2), το οποίο είναι σαν να πούμε: ευνοεί την ανάδυση ενός εσωτερικού εχθρού. Τα δύο αυτά μονοπάτια πρέπει να γίνουν ένα: αυτός που βιώνει τον Μεγάλο Πόλεμο μέσα από τον Μικρό Πόλεμο, θ' αντιπαρέλθει την 'επιθανάτια κρίση' τιθασεύοντας ο ίδιος τον ίππο του εσωτερικού εχθρού του και το ένστικτό του προς την αυτοσυντήρησή του. Από τη στιγμή που ο φόβος, η επιθυμία και η ανησυχία έχουν υπερπηδηθεί, ο άνθρωπος καθίσταται απελευθερωμένος απ' όλα τα ένστικτα και τις θλίψεις. Ένα κείμενο από την Ανατολή, το ερμηνεύει ως εξής: 'Η ζωή είναι σαν ένα τόξο, το Απόλυτο είναι ο στόχος: κανείς πρέπει να πετύχει το Απόλυτο με τον ίδιο τρόπο που το βέλος πλήττει τον στόχο του (*3). Με τον ίδιο τρόπο το μονοπάτι του πολεμιστή και το ασκητικό ιδεώδες συναντώνται: ο πόλεμος από εκεί κι έπειτα δεν είναι μία απλή επίδειξη ισχύος και καταστροφική βία, τουναντίον μεταρσιώνεται σε μία αυτενέργεια αγάπης και αφοσίωσης, μία αυτοπειθαρχία και μία στάση ζωής που εδράζεται πάνω στις αξίες της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της ευθύτητας, της τιμής και της πίστης.
Η ζωή στη γη είναι ένας πόλεμος, 'η ζωή είναι μία στρατιωτική θητεία πάνω στη γη': αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το μότο όσων στρέφονται στην Παράδοση, ως οδηγού προσηλώσεώς τους στην υπεροχή του δικαίου, την τάξη και την ιεραρχία· εκείνων που επιλέγουν τον ουρανό αντί της γης, την ημέρα αντί της νυκτός, την οικογένεια και το κράτος έναντι της μιγαδικής ασυδοσίας, το αίμα και την φυλή έναντι της εξισώσεως. Συνεπώς η Παράδοση προορίζεται στην διαφύλαξη και την ιδιαίτερη ταυτότητα του εκάστοτε λαού (*4), η οποία πρέπει διαρκώς να εμπλουτίζεται. Η Υπονόμευση, εξ αντιθέτου, δεν αντικατοπτρίζει άλλο από την λήθη: την απώλεια της ταυτότητος, και την διάρρηξη οποιασδήποτε σύνδεσης με το παρελθόν κι οποιαδήποτε μελλοντική προοπτική. Ο άνθρωπος της Παράδοσης οφείλει πάντοτε να επιδιώκει την προάσπιση της ιερής αυτής τάξεως, πασχίζοντας μ' όλη του την δύναμη ώστε ν' αντιταχθεί στο χάος και την αδικία.
Σημειώσεις-Παραπομπές:
(*1) Julius Evola: 'Εξέγερση κόντρα στον σύγχρονο κόσμο'.
(*2) Ο όρος 'κάθαρσις' έχει ελληνική ρίζα.
(*3) Markandeya Purana, 42-7-8. (O Evola μνημονεύει το ίδιο χωρίο στο έργο 'Εξέγερση ενάντια στο σύγχρονο κόσμο'. Μία πίο πιστή μετάφραση αυτού είναι η εξής: 'Η ζωή είναι το τόξο του Βράχμα, η ψυχή του βέλους', ο Βράχμα είναι ο μεγαλειώδης στόχος'. Πρέπει να γίνει διάτρητος απ' τον ενάρετο άνθρωπο· πρέπει να ενωθεί με τον Βράχμα, καθώς το βέλος γίνεται ένα με τον στόχο. (Μετάφραση: F.Eden Pargiter, Calcutta, The Asiatic Society, 1904).
(*4) H λέξη 'λαός' χρησιμοποιείται προκειμένου να περιγράψει τους κατοίκους μίας γεωγραφικής ή πολιτικής περιοχής, οι οποίοι διακρίνονται για το ομόγλωσσον, το ομότροπον και το ομόθρησκον. Η παραδοσιακή ερμηνεία αυτής της λέξεως, εντούτοις, είναι πολύ διαφορετική. Η έννοια 'λαός', όπως το 'έθνος', αποκτά βαρυσημαντότητα κι αντικατοπτρίζει μία ανώτερη ιεραρχική τάξη από τη στιγμή που εκπληρώνεται εντός ενός ιεραρχικού οργανικού κράτους. Μονάχα υπό την σκέπη του παραδοσιακού κράτους ο λαός-ως φυσική και πνευματική προέκταση του γένους-μεταρσιώνεται σε κάτι ανώτερο από μία απλή βιολογική οντότητα. Αξίζει να παρατεθούν εδώ τα λόγια του Evola: 'Το ιδανικό μας πρέπει να είναι όπως αυτό της πρωτοπατρίδος. Αυτό που μετράει δεν είναι αν μοιραζόμαστε την ίδια πατρίδα ή την ίδια γλώσσα, αλλά ότι μοιραζόμαστε το ίδιο ιδανικό. Αυτό είναι το βασικό εφαλτήριό μας. Στην κολλεκτιβιστική υπόσταση του έθνους...αντι-παραθέτουμε μία τάξη ανθρώπων που είναι πιστοί στις αρχές μίας ανώτερης εξουσίας και νομιμότητος, αρχές που πηγάζουν από το ιδανικό μας'. Μ' αυτό τον τρόπο οραματιζόμαστε τον λαό: ένας λαός αποτελούμενος από Θεματοφύλακες της Παράδοσης.
Πηγή: 'A Handbook of Traditional Living', Arktos Publishing, 2010. Part One: 'The World of Tradition', Chapter 9: 'Holy War'.
Για όσους ενδιαφέρονται το βιβλίο βρίσκεται στην αγγλική και σε μορφή .pdf εδώ:
https://vk.com/doc257003332_
