Οργή κι αηδία μαζί προκαλούν τα φαινόμενα μιμητισμού που λαμβάνουν χώρα στο ελληνικό εθνικιστικό κίνημα εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον. Οι προσπάθειες κατανόησης της πραγματικότητας των εθνικιστικών κινημάτων άλλων χωρών δεν πρέπει να εκφράζεται ως απώλεια του ιδιαίτερου χαρακτήρα του δικού μας κινήματος για χάρη μιας ενότητας που τα άλλα κινήματα δεν μπορούν να εκλογικεύσουν σε πολιτικό επίπεδο, ώστε να προσεγγίσουν την δική μας πραγματικότητα.
Ο αντίλογος περί εθνικιστικής αλληλεγγύης είναι άτοπος, από την στιγμή που οι εκφραστές τέτοιων ειδεχθών συμπεριφορών δεν έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους ώστε να παράσχουν την στοιχειώδη αλληλεγγύη τους πρωτίστως στους συμπατριώτες τους. Απεναντίας, οι συμπεριφορές αυτές ταιριάζουν σε απολιτικά υποκείμενα που μπορούν να εξασκούν τις αγαπημένες τους ουμανιστικές ασχολίες, απέχοντας μολαταύτα παρασάγγας από την αυθεντική πολιτική στράτευση και την απόλυτη ειλικρίνεια που προϋποθέτουν οι ιδέες. Κατά το κοινώς λεγόμενο, όσοι συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο “λες και βρίσκονται στο χωριό τους καλλιεργώντας παπαρούνες”, πρέπει κάποια στιγμή και μάλιστα πολύ σύντομα να συμμορφωθούν ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου που ονομάζεται κίνημα. Διαφορετικά θα πρέπει να αποκοπούν οριστικά από αυτό που εμείς λέμε μαχόμενο εθνικιστικό κίνημα και να αντιμετωπιστούν ως αδιάφοροι ή πολιτικοί εχθροί του κινήματος.
Θεωρούμε πως η διατήρηση μιας τέτοιας κατάστασης στο ελληνικό εθνικιστικό κίνημα είναι απεχθής, ντροπιαστική και ξενόφερτη και εκπορεύεται από διάφορα ύποπτα κέντρα παραγωγής αλλότριων ηθών και ιδεολογιών. Καταπώς αποτελεί μια πρώτης τάξεως υποτίμηση για μας τους ίδιους να μπαίνουμε σε διαδικασία συγκρητισμού με εθνικιστές ανήκοντες σε άλλες εθνικότητες, διότι αυτό επισκιάζει την πολιτική ενόραση και καταγωγή μας. Είναι πολύ εύκολο να κάνουμε τα στραβά μάτια μπροστά στα προβλήματα που μας αφορούν και να γυρεύουμε ουτοπικές λύσεις σ’ άλλους χρόνους και άλλους τόπους. Όμως, η παρατεταμένη αποφυγή του προβλήματος κατέστη από μόνη της ένα πρόβλημα και αυτό το πρόβλημα πρέπει επιτέλους να λυθεί. Οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται, κόβονται…
Μπορούμε να υποδείξουμε και να στοιχειοθετήσουμε με ατράνταχτα επιχειρήματα συγκεκριμένες ντροπιαστικές τάσεις και συμπεριφορές εντός και εκτός του ελληνικού εθνικιστικού κινήματος, ωστόσο δεν το κάνουμε διότι θα δώσουμε πολιτική ύπαρξη και λόγο σε θλιβερές υπάρξεις που τρέφονται από τις σάρκες τους.
Η μέχρι τώρα ανεκτικότητα όμως να μην εκληφθεί ως ανοχή που θα διαρκέσει επ’ αόριστον. Ριζοσπαστικός εθνικισμός μέσα κι έξω από το κίνημα και εξόντωση των προβοκατόρων εντός κι εκτός κινήματος. Καμία ανοχή!
