Όλοι οι παλιοί και οι σύγχρονοι διανοητές έχουν καταπιαστεί με αυτό που αποκαλείται χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε κοινή γνώμη στην χώρα τούτη, δεν είναι τίποτα άλλο από την μαζική αντίδραση ενός αγελαίου ανθρώπινου συνόλου ετερόκλητων τις περισσότερες φορές μεταξύ τους στοιχείων, το καθένα εκ των οποίων αντιδρά συγχρόνως ως ένα ανεξέλεγκτο και ταυτόχρονα πειθήνιο γρανάζι του όχλου στα ερεθίσματα επί των οποίων εκτίθεται το σύνολο. Καθένας εκ των διανοητών παρουσιάζει τόσο μέσα από τον γραπτό όσο και μέσα από τον προφορικό λόγο την δική του εκδοχή όσον αφορά τον τρόπο βάσει του οποίου στοιχειοθετείται η χειραγώγηση της μάζας. Ψήγματα αλήθειας έχουν όλες οι θεωρήσεις. Ωστόσο, καμία εξ αυτών δεν μπορεί να ισχυριστεί επιστημονική αυθεντία ή ορθότητα, καθότι οι γνώμες είναι τόσες πολλές και η καθεμία εκπορεύεται από διαφορετική αφετηρία.
Πέραν όλων αυτών, υπάρχουν κάποιες κοινές παραδοχές στις οποίες οι περισσότεροι εξ αυτών συναινούν για την βασιμότητά τους. Όλα τα επαναστατικά ρεύματα φτύνουν το κοινωνικό life style και τον μεταμοντέρνο τρόπο διασκέδασης, δύο στοιχεία τα οποία καθορίζουν την κοινωνική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σ’ αυτά στηρίζεται ο μαζικός έλεγχος, καθότι μέσω αυτών το σύστημα καναλιζάρει την μαζική αντίδραση στρέφοντάς την σε όποια κανάλια επιθυμεί. Ο λαός αποστρέφεται την επίπονη τριβή με τις μεγάλες επαναστατικές αλήθειες, τουναντίον κάνει μεταστροφή στην διατήρηση του ολοκληρωτικού ψεύδους στην κατακερματισμένη μικροσκοπική καθημερινότητά του.
Εφόσον του προσφέρονται σερβιρισμένες οι “ακλόνητες αλήθειες” για ό,τι τον αφορά, κατ’ αυτόν τον τρόπο ο λαός μένει απαθής και άβουλος να κερδίσει πίσω τη ζωή που του κλέψανε μέσω των εύγευστων άρτων και των ελκυστικών θεαμάτων, ενώ οι υπαίτιοι όλων αυτών παραμένουν μονίμως στο απυρόβλητο, καθότι ο λαός δεν αντιλαμβάνεται ότι ο εντοπισμός της πηγής των δεινών του είναι ζωτικής σημασίας. Αντίθετα και κόντρα σε κάθε λογική εμμένει σε μια χαμαιλεοντική καθημερινή ρουτίνα που τον κρατάει ναρκωμένο. Η ναρκοκουλτούρα αποτελεί το μείζον πρόβλημα για κάθε πολιτικό χώρο.
Μια άλλη πρακτική που χρησιμοποιεί κατά κόρον το σύστημα είναι η τεχνική της δημιουργίας των προβλημάτων που δεν υπάρχουν απαραίτητα στην πραγματικότητα, καθώς το ίδιο σπεύδει ευθύς αμέσως να προσφέρει λύσεις στο πρόβλημα της αγωνίας της κοινωνίας. Το σύστημα δημιουργεί τις καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης σε οποιαδήποτε κλίμακα μπορείτε να φανταστείτε, εφόσον τα προβλήματα που τις δημιούργησαν έχουν κλιμακωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε η επίλυσή τους να απαιτεί την συνδρομή του συστήματος κατόπιν αιτήματος των ίδιων των παθητικών πολιτών. Σκοπός αυτών των καταστάσεων είναι η παθητικοποίηση και ο συμβιβασμός με τον ρόλο του υπνωτισμένου θεατή. Τελικό στάδιο όλων των καταστάσεων που απαιτούν βίαια και ολοκληρωτικά μέσα είναι η φίμωση και η καταπάτηση των πολιτικών ελευθεριών.
Οι καταστάσεις που περιγράφονται μπορούν να επεκταθούν σε κάθε επίπεδο. Στο οικονομικό (δημιουργία τεχνητής οικονομικής κρίσης), στο πολιτικό (πολιτικές αναταραχές και συγκρούσεις στους δρόμους), στο εθνικό (η απειλή περί της κατάληψης της εξουσίας, η απειλή της κατάλυσης της “δημοκρατίας”, η απειλή πιθανής σύρραξης με εχθρική χώρα ή εισβολή εχθρών στο εσωτερικό) στο αμιγώς κοινωνικό (ληστρικές επιδρομές, εχθροπραξίες, απειλή διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής ή πρόκληση εμφυλίου πολέμου) και πολλά άλλα.
Όλα αυτά βέβαια δεν πραγματοποιούνται ακαριαία, τουναντίον γίνονται σταδιακά και μάλιστα με τη λεγόμενη “φθίνουσα πορεία” που παίρνουν τα γεγονότα. Όλα όσα απάνθρωπα θα προκαλούσαν κοινωνική έκρηξη άπαξ και εφαρμόζονταν κεραυνοβόλα, σχεδιάζονται και τίθενται σε εφαρμογή σταδιακά για την αποφυγή μιας ανεξέλεγκτης κατάστασης. Συν τοις άλλοις, όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί παρουσιάζονται στο κοινό ως απολύτως απαραίτητοι και το μοναδικό που μπορεί να συμβεί είναι η αναβολή της επικύρωσής τους. Η πλήρης ακύρωσή τους δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια των κυρίαρχων. Έτσι τα προβλήματα διαρκώς μετατοπίζονται στο μέλλον και ποτέ στο παρόν. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο λαός γεμίζει τις αποθήκες του με φρούδες ελπίδες, αποδεχόμενος σχεδόν πάντοτε την ψευδαίσθηση ότι “αύριο όλα θα πάνε καλύτερα”, ΄κάτι που όμως δεν συμβαίνει ποτέ Οι κυρίαρχοι γνωρίζουν τα μέσα που μετέρχονται για την εξαπάτηση του κοινού τους. Ένα απ’ αυτά είναι η υποτίμησή του. Το κοινό γι’ αυτούς δεν αποτελείται από νοήμονες. Αποτελείται από πληβείους και μαζανθρώπους.
Οι κυρίαρχοι θεωρούν πως ανήκουν στην ελίτ που έχει κάθε δικαίωμα να καθορίζει τη μοίρα των άχρηστων ανθρώπων που έχει υπό τον έλεγχό της. Μιλούν υποτιμητικά προς το κοινό, ώστε να συντριβεί ως σύνολο προσωπικοτήτων μπροστά στην μυθική πρόταση που του κάνουν. Το επιτυγχάνουν μέσα από την επίκληση στο συναίσθημα, ακυρώνοντας την ορθολογιστική κριτική ανάλυση των δεδομένων. Άλλη μέθοδος είναι η διατήρηση του κοινού σε καθεστώς άγνοιας ή αμνησίας. Οι νέες τεχνικές που είναι ζωτικές για την ζωή τους επιβάλλονται ως θεόσταλτες, στις οποίες πρέπει πρώτα να εκπαιδευτούν ώστε να μπορέσουν να τις κατανοήσουν και να ανταποκριθούν.
Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί δημιουργούν συναισθήματα ενοχής στον λαό, ακρωτηριάζοντας του τον πόθο για ριζοσπαστική αλλαγή, δηλαδή για εθνική και κοινωνική εξέγερση. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το οποίο απαντάται κατά κόρον στην πραγματικότητα που βιώνει αυτή τη χρονική περίοδο ο λαός μας. Οι δηλώσεις του τύπου “μαζί τα φάγαμε” αυτό το σκοπό έχουν. Συν τοις άλλοις, το σύστημα γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας την ψυχολογική υποτροπή, αλλά κυρίως τα όρια της μαζικής αντίδρασης του λαού. Ένας λαός που έχει συσωρρεύσει ενοχές δεν είναι ικανός να εξεγερθεί εναντίον των τυράννων του. Η εξουσία όπως εκδηλώνεται πάνω σ' έναν ακρωτηριασμένο ψυχικά και ηθικά λαό, γεγονός παραδεκτό από το σύνολο των χειροπιαστών δεδομένων που έχουμε, γνωρίζει τις ενδεχόμενες σκέψεις που κάνει ο μέσος άνθρωπος, αλλά πολύ περισσότερο τις μαζικές αντιδράσεις ενός συνόλου που αποτελείται από απολύτως προβλέψιμους τύπους ανθρώπων.
Φαινομενικά όλες οι επαναστατικές ιδεολογίες και θρησκείες απορρίπτουν τον συμβατικό κόσμο για χάρη ενός άλλου περισσότερο ποθητού, ωστόσο μελλούμενου. Ωστόσο, η τοποθέτηση των προσδοκώμενων και των διακυβευόμενων για τους πιστούς τους εντός των συστημικών ορίων καταπραϋνει την από μέρους τους χειμαρώδη οργή, με αποτέλεσμα οι φορείς τέτοιων ανατρεπτικών διαθέσεων ν' αποτινάζουν συλλήβδην μια ολιστική αφοριστική τάση και συμβιβάζονται στις συστημικές νόρμες.
Όσοι τις παραβιάζουν βιώνουν μια αποξένωση πρωτόγνωρη και μια ουσιαστική απόρριψη από τους μετριοπαθείς και προσαρμοσμένους στην ορθολογιστική πραγματικότητα “επαναστάτες”. Τότε, ήδη βρισκόμαστε στο μεταίχμιο του διαχωρισμού των λύκων από τα πρόβατα. Οι λύκοι απορρίπτουν τον ρόλο των περιθωριοποιημένων και εφορμούν εναντίον των προβάτων. Οι επαναστάτες παίρνουν τα ηνία και συμπεριφέρονται εναρμονισμένοι με την άγρια φύση τους. Είναι η μοναδική στιγμή στον χωροχρόνο, όπου η αλήθεια παίρνει την εκδίκησή της και επέρχεται ισορροπία στις κοινωικές σχέσεις. Όλα γίνονται φυσικά. Οι λύκοι έχουν μόνο μια επιλογή. Να ξεσκίσουν τις σάρκες αυτών που τόσα χρόνια τρέφονταν από τις δικές τους σάρκες. Ζώντας απόλυτα επικίνδυνα.
Όλα για τον μεγαλύτερο κίνδυνο και την απόρριψη μιας συμβατικής ζωής μπροστά στην κατάκτηση μιας άλλης μαγικής ζωής που αναπνέει στον κίνδυνο. Της απόλυτης ελευθερίας...
