«Καλώ τους Έλληνες νοικοκυραίους να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ για να διασφαλίσουν το μικροαστικό τους όνειρο» (τάδε έφη Θεόδωρος Πάγκαλος)
Αρκετά χρόνια πριν την οριστική πτώση της νεοελληνικής κοινωνίας στον λάκκο με τα καιροσκοπικά φίδια της οικονομικής παράνοιας, οπόταν ο ανεπανάληπτος γητευτής πολιτικών φιδιών, παρά ταύτα μοναδικός στο να εκτοξεύει πολιτικές ασυναρτησίες Θεόδωρος Πάγκαλος, με ένα κυνικό, ωστόσο χαιρέκακο μειδίαμα ζωγραφισμένο στο παραφουσκωμένο από τα όσα “φάγαμε μαζί” πρόσωπό του, είχε απειλήσει, εμμέσως πλην σαφώς, τους λιμοκοντόρους υπηκόους-ψηφοφόρους του ότι αν δεν υπέκυπταν “αμαχητί” στον εκβιασμό της προσέλευσής τους στις κάλπες με δεδομένη την ακλόνητη πρόθεση ψήφου στο σοσιαληστρικό ΠΑΣΟΚ, το μονάκριβο μικροαστικό τους όνειρο θα γκρεμιζόταν συθέμελα. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος εκλέγεται μέχρι σήμερα βουλευτής του κοινοβουλίου. Είμαστε κοντά στο να αναφωνήσουμε “Χίλια χρόνια Πάγκαλος”! Αισχύνη μας προσήκει!
Ο ψηφοφόρος είναι ένα άθλιο τέρας που ηδονίζεται καθώς αυτομαστιγώνεται ολομόναχος μέσα στην ατέλειωτη κόλαση της δημοκρατίας…
Αναντίρρητα ο λιπόσαρκος Τουταγχαμών της εγχώριας πολιτικής σκηνής Θεόδωρος Πάγκαλος έχει πει μεταξύ πολλών αλγεινών και ορισμένες πικρές αλήθειες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το θρυλικό “μαζί τα φάγαμε”, αλλά και ποιος μπορεί να λησμονήσει το “όσοι διαμαρτύρονται είναι μαλάκες” και τα πόσα άλλα μαγικά του ιδίου! Στο ΠΑΣΟΚ επικρατεί η τάση να λένε πικρές αλήθειες στο λαό. Έχουνε θέμα. Ακόμα και ο σοσιαληστρής ΗΓΕΤΗΣ σύντροφος του (της Σοσιαλιστικής Διεθνούς) Γιωργάκης Παπανδρέου, αλήθεια είπε στο λαό. “Λεφτά υπάρχουν” και το ανεπανάληπτο “παραλάβαμε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και την πήγαμε ένα βήμα μπροστά!” Ναι, πιστέψτε το, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες! Όχι, στους εξωγήινους ανήκει όπως φαίνεται. Και δώσε αφίσες με τον πράσινο τον ήλιο που ανατέλλει στο λαό κάθε χρόνο! “Yes, we can” να ακούγεται παντού από τον Μεγάλο Αδελφό Βενιζέλο και τα ρέστα στον “Τσοβόλα δώστα όλα”. Και τα πλήθη να παραληρούν με ένα νεύμα των Παπανδρέου! Τέτοιος λαός, τέτοια λόγια!
Η νοικοκυροσύνη των νεοελλήνων στην πλέον κωμική της διάσταση γνωρίζει πολλαπλές αναστάσεις. Η νεοελληνική κοινωνία είναι από μόνη της ένα πτώμα που διαρκώς ανασταίνεται. Πότε ανασταίνεται, πότε βαρυγκωμά, πότε αναρρώνει, πότε αργοπεθαίνει, πότε δηλώνει απώλεια μνήμης, πότε θυμάται, πότε καθεύδει, πότε επαναστατεί. Είναι μια κοινωνία σε σήψη και φύσει ασθενική. Όμως, αν είναι κάτι που προκύπτει εύλογα ως πολιτικό συμπέρασμα, κυρίως βάσει αποτελέσματος, αυτό αφορά όσους εκφράστηκαν μέσα από το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων μακαρονάδων της πλατείας Συντάγματος. Οι συμμετέχοντες στο εν λόγω τρικούβερτο (όπως αποδείχτηκε για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α) πανηγύρι, πλην ορισμένων αξιόμαχων και καλοπροαίρετων εξαιρέσεων, επιεικώς, η πλειοψηφία τους μόνο ΜΑΛΑΚΕΣ μπορεί να χαρακτηριστούν από έναν αντικειμενικό πολιτικό παρατηρητή.
Ο λόγος της απόδοσης αυτού του προσφιλούς στους νεοέλληνες χαρακτηρισμού αφορά το ότι οι συμμετέχοντες έπαιξαν άθελά τους έναν ρόλο-κλειδί στην πολιτική σκακιέρα που δεν τον αντιλαμβάνονταν τότε και πιθανόν το ίδιο να συμβεί και σήμερα, ως ασυνείδητη επανάληψη του ίδιου θεατρικού έργου εξουσίας. Το αφελές ατόπημα τους είναι ότι βοήθησαν-έσπρωξαν έναν τυχάρπαστο νεανία της εγχώριας πολιτικής ώστε να φλερτάρει με την πρωθυπουργική καρέκλα, καθώς επίσης έδωσαν πολιτική υπόσταση, κάτι που εκφράστηκε ως πρόθεση ψήφου μετέπειτα αλλά και στην κάλπη σε ποσοστά, σε αγελαίους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως είναι το νερόβραστο κόμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου. Και όλα αυτά σε διάστημα λίγων μόλις μηνών.
Το κόμμα-απολίθωμα του Αλέξη Τσίπρα από το ασήμαντο ποσοστό της τάξης του 2 άντε με κλωτσιές 3 τοις εκατό, εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τα δικά τους συμφέροντα την εκπεφρασμένη οργή μιας μεγάλης μερίδας Ελλήνων που δεν γνώριζαν μολαταύτα πώς έπρεπε να αντιδράσουν, δίνοντας σήμερα πρόθεση ψήφου εμπιστοσύνης στον Αλέξη Τσίπρα της τάξεως 20 τοις εκατό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να αναλογιστούν τα συμφέροντα ποιού ή ποιών εξυπηρετούσαν μέσα από τις άμορφες σπασμωδικές κινήσεις στις οποίες ασυνείδητα επιδίδονταν, χτυπώντας άδειες κατσαρόλες και στέλνοντας φάσκελα πανταχόθεν.
Το κίνημα της αγανάκτησης των νεοελλήνων νοικοκυραίων μπορεί ως επί τω πλείστον να κατέληξε μια ανάλογη του χρηματιστηρίου φούσκα, διότι εξαρχής κι αυτό φούσκα ήταν, ωστόσο συνεισέφερε στο ότι μετέδωσε μια ασύμμετρη και αόριστη μη ιδεολογικοποιημένη εν πολλοίς απέχθεια προς τους πολιτικούς και το δημοκρατικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού, στοιχείο που προέτρεψε κάποιους ανθρώπους στην μερική αφύπνισή τους, ενώ στάθηκε αφορμή για την άγουρη πολιτικοποίηση τους, έστω και με αυτό τον μαζικό τρόπο σε έναν κυκεώνα μαζικής κουλτούρας και μαζικών συμπεριφορών.
Η αγανάκτηση των φτωχών πλην ενόχων νεοελλήνων για την σημερινή κατάντια τους, η οποία είναι συνεπακόλουθο της ασυνείδητης συμμετοχής τους στο προμελετημένο έγκλημα της δημοκρατίας εναντίον των ιδίων, φούσκωσε και ξεφούσκωσε το ίδιο εύκολα και γρήγορα. Το πολιτικό σύστημα αποσκοπούσε εξαρχής στην οφθαλμοφανή εκτόνωση που λάμβανε χώρα μπροστά στα μάρμαρα του αγνώστου στρατιώτου. Οι πολιτικοί θέλησαν με αυτό τον τρόπο να κάνουν το αίσχος ακόμη πιο επαίσχυντο. Με ποιόν τρόπο; Καθιστώντας το κοινό θέαμα. Η δημοσιοποίηση της διαφθοράς δεν βλάπτει το ίδιο το σύστημα. Το αγιοποιεί στα μάτια των υπηκόων του. Έτσι, θέλησαν να δείξουν για μια ακόμη φορά στους επικριτές τους ότι είναι ανίκανοι να τους ανατρέψουν. Κάτι που το πέτυχαν τελικώς. Άπαντες απογοητεύτηκαν για άλλη μια φορά “που δεν έγινε κάτι” και κατευθύνθηκαν υπέρβαροι προς τις βουλιαγμένες πολυθρόνες τους, προκειμένου να νανουριστούν με τσόντες. Ε, αφού “μαζί τα φάγαμε”…
Είναι πέρα για πέρα αληθές ότι οι καπιταλιστές, πρώτα εξουθενώνουν τους μικροαστούς στη δουλειά και την πνευματική δουλεία κι όταν πάψουν να τους είναι χρήσιμοι τους θάβουν ιδίοις εξόδοις. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, η οποία βρίσκει την επίρρωση της στην καθημερινότητα των τριών και πλέον ετών οικονομικής κρίσης-ύφεσης και στις χιλιάδες αυτοκτονίες Ελλήνων. Τα θύματα της κρίσης είναι οι αλλοτινοί μικροαστοί που απολάμβαναν το “μικροαστικό όνειρο” που δεν τόλμησαν να αποστερηθούν. Τελικώς, αυτό που λάτρεψαν είναι και η αιτία θανάτου τους. Τι άδοξος θάνατος!
Μπορεί να μας θλίβει το γεγονός πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν είναι Έλληνες, ωστόσο θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να μην χαϊδεύουμε αυτιά. Τι είδους Έλληνες είναι; Έλληνες υπάρχουν και στην Κάτω Ιταλία, οι Γκρεκάνοι. Δυστυχώς όμως, οι αυτόχειρες είναι Έλληνες οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία πίστεψαν στο όνειρο που τους έταζαν οι κάθε λογής Πάγκαλοι που ψήφιζαν τόσα και τόσα χρόνια. Πίστεψαν στον μικροαστικό όνειρο του ρεφενέ. Είχαν για σίγουρο ότι θα έπιαναν αργά ή γρήγορα την καλή. Χωρίς κόπο, απλά ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ!
Ο θάνατος στη μάχη είναι ανδρειωμένος και καλοδεχούμενος όποτε και απ’ όπου κι αν προέλθει. Αυτό λέει η καρδιά μας, αυτό υπαγορεύει ο νους μας. Ως Ριζοσπάστες Εθνικιστές-Εθνικοσοσιαλιστές, πιστεύουμε στην θυσία των γενναίων ανθρώπων όπως είναι η ιστορικά ανυπέρβλητη θυσία του Αετού του Μαχαιρά, του Γρηγόρη Αυξεντίου. Στον εχθρό δεν παραδίδεσαι ποτέ σου αμαχητί, παρά μόνο νεκρός και αγωνιζόμενος. Αυτός που δεν αγωνίζεται για ένα ιδανικό απλά δεν αξίζει να ζει. Ακόμα και ο θάνατος που θα προέλθει από την έσωθεν των γραμμών προδοσία, έχει κι αυτός μια σημαντική σημειολογία. Αποτελεί τον απρόβλεπτο παράγοντα στην εξέλιξη μιας μάχης ή την έκβαση ενός πολέμου. Η δειλή αυτοκτονία όμως που προηγείται ενός πολυμέτωπου πολέμου, σαν κι αυτόν που βιώνουμε σήμερα, καθ’ όλα ατιμωτικός σε όλα τα επίπεδα, δεν δικαιολογείται με τίποτα. Αν για κάποιους αδύναμους φαντάζει άνευ ουσίας να πολεμήσουν με τις όποιες δυνάμεις τους έχουν απομείνει το προδοτικό σύστημα η αυτοκτονία αιτιολογείται, για κάποιους άλλους πιο τολμηρούς και αυστηρούς πρωτίστως με τον εαυτό τους αποτελεί την έσχατη επιλογή των αδυνάτων μπροστά στην απώλεια του μικροαστικού τους ονείρου. Οι Έλληνες δεν αυτοκτονούν επειδή κάποιοι προδότες τους στέρησαν ένα μικροαστικό όνειρο. Οι Έλληνες πολεμούν τον εχθρό, ακόμη κι αν αυτός φαντάζει αόρατος, απρόσιτος και παντοδύναμος. Το λέει και το τραγούδι, κι ας είναι κομμουνιστικό: “Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει”.
Δίδαγμα: η αιτία όλων των δεινών της πατρίδας μας είναι ο μοντερνισμός, η ξενομανία, ο μιμητισμός, η ειδωλολατρεία, η προσωπολατρεία, ο ωχαδερφισμός, η πνευματική πενία και πόσα άλλα. Όλα αυτά βρήκαν την πιστή έκφρασή τους στον παρλιαμενταρισμό και αυτός με τη σειρά του δίδαξε στον λαό τον ηθικό ξεπεσμό διαμέσου του μικροαστικού χαρακτήρα. Όταν οι λαοί ζουν σε δημοκρατίες, οι λαοί καταδικάζονται σε αργό και βασανιστικό θάνατο.
Στην αρένα της βουλής, εφήμεροι γλυκανάλατοι ταυρομάχοι πολιτευτάδες, αξίες και ηθικά διλήμματα της δημοκρατίας γίνονται ένα, όπως οι φιλήδονες και συνάμα φιλόδοξες πόρνες συνωστίζονται όταν κάνουν πιάτσα η μια πλάι στην άλλην. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: με ποιόν τρόπο προτιθέμεθα (αν προτιθέμεθα) να ικανοποιήσουμε τις άπληστες και φιλοχρήματες ορέξεις τους; Συμμετέχοντας στις άκομψες ερωτοτροπίες τους ή μαστιγώνοντας μέχρι θανάτου τις μαριονέτες των εξουσιών και κατά συνέπεια τις ίδιες τις εξουσίες που τις αναδεικνύουν; Οι προτιμήσεις μας στρέφονται προς τα εκεί που πεθαίνει το δημοκρατικό πολίτευμα. Ό,τι σκοτώνει την δημοκρατία είναι καλό. Να πεθάνει η δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε! Γιατί…
Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ!
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΜΑΙΑΝΔΡΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ
