Όπως έχει επισημανθεί από πολλούς και σημαντικούς διανοητές-ιδεολόγους του εθνικισμού/εθνοκοινωνισμού, ο εθνοκοινωνισμός δεν αποτελεί απλώς μια ακόμα θεωρία ή ιδεολογία, αλλά μια αιώνια βιολογική και κοινωνική κοσμοθεωρία. Κι αυτό διότι ο εθνοκοινωνισμός είναι η συμπύκνωση κάθε ανώτερης και φυσικής αλήθειας. Μιας αλήθειας της οποίας η καταγωγή ανιχνεύεται στα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι ο φυσικός νόμος, μετουσιωμένος.
Κάθε εθνοκοινωνιστής δικαιούται να αισθάνεται υπερήφανος, διότι έχει το δίκαιο της φύσης με το μέρος του. Οφείλει να γνωρίζει πως η αλήθεια στην οποία είναι πιστός, υπερβαίνει κάθε άλλο ιδεολογικό κατασκεύασμα, πόσο μάλλον τα θλιβερά μωροσυστήματα του κοσμοπολίτικου καπιταλισμού και του διεθνιστικού/υλιστικού κομμουνισμού. Τα προαναφερθέντα συστήματα είναι αφύσικα κατασκευάσματα άρρωστων εγκεφάλων, κι όχι ο εθνοκοινωνισμός, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι «επαΐοντες», επιστήμονες και διάφοροι εγκάθετοι προοδευτικοί. Ιδιαίτερα δε, ο Έλληνας εθνοκοινωνιστής. Ο ελληνισμός είναι ταυτόσημος του εθνοκοινωνισμού, και ο εθνοκοινωνισμός ταυτόσημος του ελληνισμού. Εθνοκοινωνιστής ήταν ο Θαλής που προέτρεπε τους Ίωνες να κλείσουν τα διαφθορεία των Βουλών, αηδιασμένος από την μιασματικό και εκφυλιστικό τους ρόλο. Εθνοκοινωνιστές ήταν ο Δράκων, ο Λυκούργος, ο Σόλωνας, ο Πλάτων, ακόμα κι ο δημοκράτης Περικλής, που έλεγε «μόνο εμείς ανάμεσα στους Έλληνες καυχιόμαστε για το ότι η πολιτεία μας είναι η ισχυρότερη και η πιο ελεύθερη...», κι ακόμα ότι «εμείς οι Αθηναίοι, που κατοικούμε αδιακόπως αυτήν την γη...». Σε όλα αυτά, και άλλα πολλά στηρίχθηκαν και οι Γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές, αλλά και κάθε γνήσιο εθνικιστικό καθεστώς ανά την Γη. Έτσι δικαιολογείται και το μίσος για τον ελληνισμό, (τον «αρχέγονο φασισμό») από μέρους των επικυρίαρχων. Όμως επειδή είναι πολύ μικροί στην ψυχή για να κατηγορήσουν ευθέως την Αρχαία Ελλάδα, (συνήθως) αρκούνται να πυροβολούν τον εθνικοσοσιαλισμό.
Ελληνισμός = εθνοκοινωνισμός, λοιπόν. Ποια είναι όμως η κατάσταση στη σημερινή, άλλοτε ένδοξη Ελλάδα; Άχαρη, πνιγηρή, απογοητευτική... Όχι μόνο πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, όλα τα άφθαστα κληροδοτήματα των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά φαίνεται πως ο Έλληνας «άλλαξε» φυλετική ψυχή. Λέω «φαίνεται», διότι λίγη σχέση με Έλληνες μπορούν να έχουν τα τεκταινόμενα εν Ελλάδι, (κι ασφαλώς δεν παραγνωρίζω την αιώνια τάση των Ελλήνων για διχόνοια, χαοτισμό, αρχομανία και ξενομανία) των τελευταίων 150 ετών, πέραν από στιγμές που η φυλετική ψυχή, ξεπρόβαλλε δειλά-δειλά, για να στραγγαλιστεί κατόπιν από τους άθλιους δημοκράτες. Πάρα πολλοί νέοι, σχεδόν αδιάφοροι μπροστά στο φάσμα του αφανισμού, έχοντας αλωθεί από τον υλισμό, εντάσσονται σε ανθελληνικές ομάδες, συνεχίζουν να διαβιούν το ίδιο παρασιτικά όπως και οι πατεράδες τους, εγκαταλείπουν τη χώρα, δεχόμενοι να εργαστούν ακόμα και στις χώρες που ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη συμφορά τους (Γερμανία-ΗΠΑ). Δεν διστάζουν να συμμαχήσουν στην εκστρατεία συκοφάντησης του ελληνισμού, λησμονώντας το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. (Είπαμε. Σ’ αυτή τη χώρα, κανείς δεν κάνει ποτέ αυτοκριτική...) Ακόμα κι’ όταν σχολιάζουν τα κακώς κείμενα, αρνούνται να ενστερνιστούν τον εθνοκοινωνισμό, παρ’ όλο που παραδέχονται την χρεωκοπία και την ανεδαφικότητα του καπιταλιστο/κομμουνιστικού συστήματος, μην τυχόν τους αποκαλέσουν «ολοκληρωτιστές» και «φασίστες»... Οπότε παραμένουν δέσμιοι των μασονοδημοκρατιών, σοσιαλιστικών ή καπιταλιστικών, οι οποίες είναι καταδικασμένες να καταλήγουν σε τερατογενέσεις.
Παντού η ίδια εικόνα διάλυσης. Στο Στρατό, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις πλατείες, στις γειτονιές, στις σχέσεις μας. Κανείς δεν υποτάσσει το προσωπικό συμφέρον στο ανώτερο συμφέρον της κοινότητας και του Έθνους. Λεονταρισμοί, γαβγίσματα, καυγάδες, δικομανίες... Άνθρωποι κοντόφθαλμοι και συμφεροντολόγοι. Οι γονείς δεν αγαπούν τα παιδία τους και την Ελλάδα, παρά μόνο το χρήμα και την ζωούλα τους. Δεν έχουν χρόνο να διδάξουν στα παιδιά τους τον πατριωτισμό και το αίσθημα κοινότητας. Τα παιδία από τη μεριά τους, ούτε αγαπούν, ούτε σέβονται τους γονείς τους, παρά μόνο ακολουθούν τα ίδια βήματα όταν γίνουν κι’ αυτοί οι ίδιοι γονείς. Οι Έλληνες πηγαίνουν με ξένες, απορρίπτοντας τις Ελληνίδες, και αυτές με τη σειρά τους πηγαίνουν με αλλοεθνείς, ιδιαίτερα μαύρους, απορρίπτοντας τους Έλληνες. Αυτό το κακό αμφιβάλλω εάν λαμβάνει χώρα σε άλλο μέρος της γης... Γενικώς ανάξιοι να προσφέρουν στο σύνολο και στην φυλή. Το «ακαταμάχητο» τους επιχείρημα είναι το «έτσι κάνουν όλοι», «είμαι ελεύθερος/η να έχω όποιον/α θέλω»... Πλήρης δικαίωση του «ψευδοεπιστήμονα» Ρόζενμπεργκ. Το αίμα όντως εκδικείται όταν το αγνοείς. Ένας λαός υπάρχει και μεγαλουργεί, εφόσον είναι προικισμένος από τη φύση, όσο διατηρεί τη φυλή του καθαρή και πιστή στον φυσικό νόμο. Έτσι διέπρεψαν και οι Αρχαίοι Έλληνες. Κι όταν προσπάθησαν να διαδώσουν τον πολιτισμό και τη φυλετική τους ψύχη στους Ανατολίτες, οι τελευταίοι απέτυχαν οικτρά, αποδεικνύοντας εαυτούς ως ανάξιους κοινωνούς του ελληνισμού, οδηγώντας και τους ίδιους τους Έλληνες σε καταστροφή... Η παραμικρή απόκλιση συνεπάγεται αναπόφευκτη τερατογένεση.
Ο εθνικισμός μας πρέπει να είναι ριζοσπαστικός και ανατρεπτικός. Δεν αρκεί να ανακυκλώνουμε αντιλήψεις παλαιότερων καθεστώτων όπως της 4ης Αυγούστου ή/και του Γ’ Ράιχ. Οφείλουμε να επεκτείνουμε και να εμπλουτίζουμε τις θέσεις μας σύμφωνα με τις εκάστοτε συνθήκες και εξελίξεις, ώστε να παραμείνουμε ρηξικέλευθοι και καινοτόμοι. Από την άλλη, κάποιες βασικές θέσεις, αδυνατούν να αλλάξουν. Κανείς δεν είναι υπεράνω της πατρίδας και του Έθνους. Ούτε ο «ανθρωπισμός», ούτε ψευδοδιλλήματα, ούτε προσωπικά συμφέροντα και ιδιοτέλειες. Και εννοείται ούτε ο «πατριωτισμός» κατηχητικού τύπου. Οι ακροδεξιοί είναι μεγαλύτεροι εχθροί από τους αριστερούς, διότι παριστάνουν τον φίλο και συγγενή, αλλά στην ουσία συμπράττουν με το «αντιφασιστικό τόξο». Τέτοιοι τύποι ορμώμενοι από το αντιεθνικιστικό τους μένος συντάσσονται με τους δήθεν αριστερούς εχθρούς τους, στον κοινό αγώνα υπέρ του ευδαιμονισμού και κατά του «αντιφασισμού». Αριστεροί, αναρχικοί, «πατριώτες», συστημικοί, περιθωριακοί, όλοι κατά του αληθινού και φοβερού τους εχθρού, του εθνοκοινωνισμού. Το άτομο λοιπόν, υποχρεούται να πειθαρχεί στο ευρύτερο καλό του Έθνους, όχι να ισχυρίζεται το εγκληματικό «να πεθάνει η Ελλάδα για να ζήσουμε εμείς». Με τέτοιες απόψεις, η ήττα γίνεται πιθανότερη. Ο πειθαναγκασμός αποτελεί απαραίτητο στοιχείο μιας ευνομούμενης εθνικής κοινότητας που επιθυμεί να μην αυτοκαταστραφεί. Τα άτομα γεννιούνται και αποβιώνουν, τα κράτη και τα έθνη (πρέπει να) μένουν εις τον αιώνα. Εάν θέλουμε να επιβιώσουμε, ας μην επιτρέψουμε την περαιτέρω αυτοκαταστροφή της Ελλάδος από ανεύθυνα ανθρωπάρια. Να μας βλέπουν οι ανθέλληνες, «αντιεθνικιστές» και «αντιφασίστες» και να βγάζουν αφρούς.
Στο πλαίσιο της ριζοσπαστικότητας της ιδεολογίας, αλλά και υπό το πρίσμα της αξιολόγησης των δεδομένων της πορείας των απολυταρχικών εθνικιστικών καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα, πιθανώς να πρέπει να αναθεωρηθούν αρκετές από τις αντιλήψεις για τη δομή του κράτους. Το αστικό κράτος υποτίθεται ότι εγγυάται την διοικητική συνοχή, την ανάπτυξη του εθνικού φρονήματος και του πατριωτισμού, και την ένοπλη διαφύλαξη των συνόρων και του Έθνους, όμως στην πράξη προδίδει τους νόμους, την πατρίδα, την εκφυλίζει, καταστρέφει την ύπαιθρο, μαζί με τις πόλεις, δημιουργώντας αστικά κολαστήρια για τους χιλιάδες των διαβιούντων σ’ αυτά. Μιλώντας για αυτονομία, υπονοούμε την απουσία «κράτους», ή έστω κατεστημένων πολιτειακών δομών εξουσίας. Είναι ζωτικής σημασίας να αποφανθούμε για το τι είδους διακυβέρνηση επιθυμούμε, αν επιθυμούμε. Προσωπικά πιστεύω πως το ιδανικό πολιτειακό σύστημα θα ήταν μια μη-αστική, (επιστροφή στη φύση), ή ήμι-αστική, εξουσία, η οποία θα ελέγχεται από έναν ανώτερο άρχοντα, υπό την εποπτεία μιας ορισμένης μερίδας «ισχυρών», του στρατού και του λαού. Ενός πολιτεύματος που θα συνδυάζει τη Αρχαία Σπάρτη με τη Μακεδονία. Κάνοντας το μεγάλο βήμα, επιστρέφοντας στη φύση, καλλιεργώντας την ελληνική γη, ζώντας και αναπνέοντας από και για αυτήν, ίσως οπισθοχωρήσουμε σε σχέση με τα άλλα «ανεπτυγμένα» κράτη, όμως θα μπορέσουμε να έρθουμε πραγματικά σε επαφή με το ιδεώδες «Αίμα και Γή». Θα ανακτήσουμε την χαμένη μας σωματική και ψυχική υγεία. Θα αναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες και τα «θέλω» μας. Θα αναβιώσουμε το γνήσιο ελληνικό ιδεώδες. Καλύτερα «φασίστες» αγρότες, παρά ανθέλληνες , αναρχο-αστοί και προλετάριοι.
Το σημαντικότερο είναι να τελειοποιήσουμε και να μεταλαμπαδεύσουμε τις ιδέες μας στους άλλους, δίνοντας το παράδειγμα. Να μην «κόβουμε το πόδι στο παπούτσι», (να μην κάνουμε ότι μας βολεύει) όπως πράττουν οι αριστεριστές, αλλά το παπούτσι στο πόδι (ότι είναι αληθινό και ωφέλιμο). Τιμή, πειθαρχία, σεβασμός, αυτοκυριαρχία πρέπει να γίνουν οι οδηγοί μας σε κάθε μας βήμα. Είτε έχουμε να κάνουμε με βδελυρούς αναρχοκομουνιστές, είτε με το ανθελληνικό κράτος, είτε με τον γείτονά μας. Να τους «ποιμάνουμε με σιδηρά ράβδο», αλλά ταυτόχρονα να είμαστε αρχοντικοί. Αμείλικτοι, αλλά όχι αλαζόνες. Συμπαθείς, αλλά όχι «αγαπητοί». Να γνωρίζουμε πότε πρέπει να υποτασσόμεθα στον ισχυρότερο και αξιότερο, όταν τον αναγνωρίζουμε, αλλά να μην γίνουμε «υποτακτικοί» κανενός, παρά μόνο της πατρίδας. Το άτομο δεν δύναται να υπάρξει υγειώς έξω απ’ το Έθνος. Η αυτοκριτική και η τάση για αυτοβελτίωση, να γίνουν κύριοι πυλώνες της ιδεολογίας μας. Να τους νικήσουμε με την ανωτερότητα της ιδεολογίας μας και των ιδεών μας. Διότι ο εθνικισμός δεν καταστρέφει, όπως παπαγαλίζουν συνεχώς οι «προοδευτικοί», τουναντίον κρατά μια χώρα κι έναν λαό ζωντανούς! Όταν μια χώρα, ένας λαός, ξεχάσει ποιος ήταν, πάψει να ενδιαφέρεται και ζει μόνο για κατανάλωση και «ελευθερία», (όπως συνέβη στην Ελλάδα), τότε ήδη ο χρόνος έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα γι αυτόν...
ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝTIFA
Μαχητικός πυρήνας Μακεδονίας
