Η ιδεολογική και πρακτική αντίθεση στο σύστημα και τους κανόνες του δεν είναι μια καθόλου μα καθόλου αστεία υπόθεση. Για όσους μετέχουν ενός πολέμου ιδεών και στιγμών, η ενεργητική αυτή αντίθεση λαμβάνει τα χαρακτηριστικά μιας μικροσκοπικής αλλά και μακροσκοπικής πολεμικής σύγκρουσης. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν οι νικητές και οι ηττημένοι σύμφωνα με τους ορισθέντες κανόνες του παιχνιδιού. Σε ένα άλλο επίπεδο μη καθορισμένων κανόνων, η ατζέντα ετεροκαθορίζεται από την ηθική που επικρατεί σε κάθε κοινωνία κάθε εποχή. Οι αντιλήψεις με τις οποίες φλερτάρουμε, όπως τουλάχιστον μας το καταλογίζουν, φαίνεται να είναι ολοκληρωτικές στα μάτια των πολλών, άσχετα αν εμείς αγωνιζόμαστε για την πραγμάτωση του απελευθερωτικού σχεδίου μας.
Εξάλλου τι δεν είναι ολοκληρωτικό στον κόσμο που ζούμε;
Οι εξουσιαστές δεν ασκούν ολοκληρωτικό πόλεμο ακόμα και σε περίοδο ειρήνης, ώστε να εδραιώσουν την κοινωνική συναίνεση συμφώνως προς τις προσταγές τους; Αυτή δεν επιτυγχάνεται με ευγενικούς τρόπους, αλλά με βίαιες πολλές φορές μεθόδους. Μοιραία, οι επαναστάτες είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, ώστε το μήνυμά τους να φτάσει στην κοινωνία. Αναπόδραστα, θα βαδίσουν σε σκοτεινές ατραπούς και σε μονοπάτια απάτητα για την πλειοψηφία. Σε μονοπάτια δύσβατα και απροσπέλαστα για τους πιο υποψιασμένους.
Κάποιος ξένος στοχαστής είχε γράψει ότι “υπάρχουν τρομοκρατίες που στηρίζονται στην αλαζονεία του φανατισμού και άλλες που επωφελούνται από την αληθινή απελπισία”. Ο όρος τρομοκρατία έχει διττή υπόσταση. Από όπου κι αν εκπορεύεται, γυροφέρνει από την κοσμολογία της εξουσίας. Η εξουσία χαρακτηρίζει τρομοκράτες όσους της αντιτίθεται με δυναμικό τρόπο. Ουδέποτε οι ασκούντες επιθετικές ενέργειες απέναντι στην εξουσία χαρακτήρισαν ή προσδιόρισαν τους εαυτούς τους τρομοκράτες. Ο όρος τρομοκρατία είναι ένας ιδεολογικός Ιανός.
Αυτό που ενοχλεί την εξουσία είναι η φανατική πίστη των ανθρώπων σε ιδέες και ένα διαφορετικό όραμα που δεν ευνοεί τις επιδιώξεις τους. Ενοχλεί πολύ το αναφαίρετο δικαίωμα κομματιών της κοινωνίας να οργανώνονται σε έναν αγώνα και να μάχονται ως ενσυνείδητα κοινωνικά ζώα για ιδέες. Εξ ορισμού οι άνθρωποι πεθαίνουν μεταξύ άλλων και για ιδέες και το γεγονός αυτό ας μην το παραβλέπει κανείς τους.
Η φανατική πίστη σ’ έναν σκοπό, το απύθμενο μίσος για ό,τι εμποδίζει την επίτευξή του και η κινηματική αξιοποίηση του καθόλου ευφάνταστου κλίματος απελπισίας που επικρατεί στην κοινωνία μας, συγκροτούν την βάση του εφαλτηρίου δράσης των επαναστατικών οργανώσεων που έχουν ως πηγή έμπνευσής τους ιστορικές ιδεολογίες που εξελίσσονται μέσα στην κοινωνία. Υπάρχει κάτι το μεμπτό σε όλο αυτό; Για μας, όχι.
Η κριτική που ασκούσαν στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν διαμέσου των προκηρύξεών τους οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς, έθετε στο επίκεντρο των αγώνων της την κοινωνία και την υπεράσπισή της. Έκτοτε πολλά άλλαξαν και οι τακτικές, οι στόχοι και οι φόρμες αιτιολόγησης της επαναστατικής δραστηριότητας μετεξελίχθηκαν.
Οι κοινωνίες του πανοπτικού ελέγχου, θωρακισμένες μέσα στην εσωστρέφεια τους, δεν ορίζουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά τους. Ο λόγος των επαναστατικών οργανώσεων δεν τις αγγίζει. Σχεδόν τις αφήνει αδιάφορες να συνεχίζουν να καθεύδουν. Ο λόγος των ριζοσπαστών εθνικιστών φαινομενικά είναι απαξιωτικός ή αδιάφορος απέναντι στην κοινωνία, ωστόσο είναι βαθιά κοινωνικός.
Η κριτική που ασκούμε στην κοινωνία δεν έχει σημείο εκκίνησης της το μίσος αλλά την καλυτέρευσή της. Κάθε αγώνας γίνεται επί τα βελτίω. Ο λαός μας δείχνει να είναι μια θορυβώδης μάζα χρεοκοπημένων υπάρξεων, μια μάζα γκρινιάρηδων που τους έκλεψαν το φαγητό μέσα από το στόμα τους, η οποία έχει κατεβάσει κατσούφικα το κεφάλι προσδοκώντας στην μέλλουσα επιείκεια του δυνάστη. Οι αριστερές οργανώσεις που έγραψαν με τον α ή το β τρόπο την δική τους ξεχωριστή σελίδα στην ιστορία της παράταξής τους, εξ όσων φάνηκε απευθύνονταν κυρίως στους εργάτες, εμμένοντας κυρίως στο ταξικό κομμάτι ενός κοινωνικού αγώνα και όχι στο εθνικοαπελευθερωτικό.
Οι ριζοσπάστες εθνικιστές απευθύνονται στο ριζοσπαστικό κομμάτι του εθνικού κορμού της κοινωνίας ανεξάρτητα από παρατάξεις και όχι του λεγόμενου “χώρου” των διακριτών παρατάξεων για τον απλό λόγο ότι δεν διαχωρίζουμε ένα μέρος της κοινωνίας ως καθαρότερο στο εθνικό συναίσθημα από κάποιο άλλο όσον αφορά την συμμετοχή του στους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Αυτά ανήκουν σε φορείς και πρόσωπα που σκοπεύουν στην επιβολή τους πάνω στην κοινωνία και μάλιστα με τη μορφή των καταπιεστών αυτής. Εμείς, εκ διαμέτρου αντίθετα σκοπεύουμε στην ανάδειξη ενός νέου οράματος για τις σχέσεις των υποκειμένων και την αγαστή συνεργασία τους για το καλό της κοινωνίας και της πατρίδας.
Δεν αναγνωρίζουμε καμία πρωτοπορία και καμία ευθύνη πέραν των ημετέρων που μας αναλογούν. Απευθυνόμαστε στους υγιείς και νοήμονες ανθρώπους που βλέπουν μέρα με την ημέρα την πατρίδα τους να γίνεται κουρέλι από άποψη αξιοπρέπειας στην θέση της στον παγκόσμιο ρου της ιστορίας και κομμάτια από άποψη κοινωνικής συνοχής και εδαφικής κυριαρχίας.
Αν η κοινή λογική υπαγορεύει πως οι υγιείς είναι οι “παραβατικοί” κύκλοι, τότε ΝΑΙ, με παρρησία γνώμης τολμούμε να πούμε πως απευθυνόμαστε αποκλειστικά σε αυτούς. Στους τολμηρούς, τους θρασείς, τους απρόσβλητους. Να καταστήσομε σαφές, ότι δεν σκοπεύουμε στην εγκαθίδρυση ή την προώθηση μιας νέας εξουσίας πάνω από τα κεφάλια μας. Μας αρκεί να αποσταθεροποιούμε την εξουσία παντού και πάντα. Στον μοντέρνο κόσμο τους, μας ικανοποιεί να είμαστε η διαρκής αντίθεσή τους. Θέλουμε να είμαστε το χρώμα που σπάει την ομοιομορφία στον καμβά τους. Η επίθεση στο αντεθνικό κράτος είναι η δική μας αεικίνητος επαναστατική συμπεριφορά μέσα στην τυραννική κανονικότητα.
Στα μονοπάτια που επιλέξαμε να βαδίσουμε, ο μηδενισμός αποτελεί μια ελπιδοφόρα πρακτική. Στον κόσμο του εθνομηδενισμού και της ειρωνικής και ειρηνικής απαξίωσης αρχών, θέσεων και αξιών, μόνο μέσα από ένα μηδενιστικό πρόγραμμα μπορούμε θα θέσουμε τους εαυτούς μας στην υπηρεσία του επαναστατικού σκοπού μας. Η ανθρωπότητα πρέπει να περάσει μέσα από τους εξουσιαστικούς παγετώνες, ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια της.
Τι είναι ο μηδενισμός στην φιλοσοφία; Επιγραμματικά είναι η άρνηση του Θεού και η αρχή της βούλησης του όντος. Πολιτικά είναι η άρνηση της εξουσίας που προϋποθέτει την ενεργητική βούληση του όντος. Δοξάζουμε και επαινούμε την βούληση των όντων!
Δίχως άλλες καθυστερήσεις, ο καπιταλισμός πρέπει να καταστραφεί ολοκληρωτικά. Δεν τρέφουμε αυταπάτες περί μεταρρυθμίσεων ή λιγότερο καταπιεστικών καθεστώτων. Η φύση της εξουσίας είναι ηγεμονική. Η ηγεμονία της απλώνεται στις λέξεις, τις εκφράσεις, τις διαθέσεις, τις παρορμήσεις. Δεν μπορούμε να περιμένουμε την εκτόνωση της άπληστης ισοπεδωτικής και απάνθρωπης δραστηριότητάς των καταπιεστών, διότι αυτό θα έχει σημάνει ήδη το τέλος των υποκειμένων και όχι την αρχή του τέλους όπως κάποιοι επιμένουν να πιστεύουν. Δεν μπορούμε να σφυρίζουμε διάφορα στην εξόντωση λαών και κοινωνιών.
Προτάσσουμε τον εθνικό και κοινωνικό πόλεμο ως μοναδική συνθήκη για την ευημερία των κοινωνιών του δυτικού κόσμου. Κόντρα στην ηγεμονία της παθητικότητας και της εικόνας, κόντρα στους ρόλους που διάλεξαν για μας, κόντρα στις αποφάσεις τους για μας, μαχόμαστε με όλες τις δυνάμεις που διαθέτουμε. Ακόμα κι αν δεν νικήσουμε, αρκεί που πολεμάμε και πιστεύουμε στην νίκη.
Τι προτιμάτε; Ριζοσπαστικό Εθνικιστικό αγώνα ή κοινωνικό life style; Εμείς έχουμε κάνει τις επιλογές μας. Καιρός να κάνετε κι εσείς τις δικές σας. Με την ειδοποιό διαφορά ότι “Γυναίκα, π....ς και πρεζόνι δεν μπαίνει σε τεκέ”. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…
Ανένταχτοι Μαιάνδριοι Εθνικιστές
